ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Σήμερα επέστρεψε πάλι εκείνη η διάθεση μου για κουβέντα. Για προσέγγιση εκείνου του μικρού άγνωστου κομματιού μέσα μας που γίνεται τεράστιο όταν το πλησιάζουμε. Είναι από εκείνες τις μέρες που οι σκέψεις θέλουν να κάνουν μια βαθιά και λυτρωτική βουτιά και να ξεπλυθούν από όλα τα παράταιρα που κόλλησαν πάνω τους, χωρίς να αποτελούν δικό μας στοιχείο.

Όλοι λίγο ή πολύ βιώνουμε μια εσωτερική ανακατάταξη του εαυτού μας ως προς την αμφισβήτηση απέναντι σε ότι πιστεύουμε και έχουμε μέσα μας . Απέναντι στην ικανοποίηση που θέλουμε να δίνουμε στους γύρω μας και τη συγκράτησή μας, επειδή νιώθουμε διαφορετικοί ως προς τις απόψεις και τα συναισθήματα μας, αμφιβάλλοντας γι’ αυτά, πιστεύοντας ότι κάτι δε πάει καλά σε μας.

Είναι φορές που μετά από αρκετό καιρό διαπιστώνουμε ότι εγκλωβιζόμαστε με δική μας επιλογή πολλές φορές σε ένα κόσμο που καθόλου δε μας αρέσει. Από αυτό όμως παίρνω την αρχή του νήματος και ομολογώ ότι όλη αυτή η κατάσταση στην οποία συχνά πολλοί έχουμε βρεθεί, και το σημαντικότερο έχουμε συνειδητοποιήσει, και βαδίζουμε πολλές φορές βήμα – βήμα παρατηρώντας την, είναι κάτι εξαιρετικά καλό. Νομίζω ότι όλοι ανώδυνα ή επώδυνα περνάμε ένα μεταίχμιο στη ζωή μας που μας ετοιμάζει για τα καλύτερα που μπορούμε να ζήσουμε. Δυστυχώς όμως το περιβάλλον, οι συνθήκες ζωής και τα δεδομένα που έχουμε δημιουργήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή πολλές φορές δε μπορούν να συμβαδίσουν με ότι μας συμβαίνει και έτσι τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ για κάποιους.

Σαφώς η αρχή του μεταβατικού αυτού σταδίου, βρίσκεται σε συμπτώματα που δεν δίνουμε και τόση σημασία, όμως ας μη δίνουμε και πολύ βάρος σε αυτό, διότι όταν ο πραγματικός μας εαυτός θέλει να αναδυθεί και να κυριαρχήσει θα το κάνει με κάθε τίμημα και θα «επιβληθεί» ακόμα και αν ωθήσει την ψυχή και το σώμα μας σε ακραίες καταστάσεις. Οπότε η πορεία αυτογνωσίας και αυτοανακάλυψης, που πάντα χτυπούσε την πόρτα μας, είχε σημάνει την έναρξη ενός αγώνα για μας, που το πρόβλημα έγκειται όχι στο ότι δε το καταλάβαμε από τα συμπτώματα, αλλά δε καταλάβαμε ουσιαστικά ότι αυτό που ζούσαμε και ήμασταν δε μας αντιπροσώπευε!

Κλειδώνουμε τον εαυτό μας σε πρότυπα και εικόνες που δε μας αφορούν. Προσπαθούμε συνειδητά ή ασυνείδητα να γίνουμε κάποιοι άλλοι! Εκεί εντοπίζεται και το «αίσθημα του ανεκπλήρωτου» (αυτό που προσπαθούμε να εκπληρώσουμε δεν είναι αυτό που θέλουμε και μπορούμε να υποστηρίξουμε, οπότε και αποτυγχάνουμε), «χάλια διάθεση, αρνητικές σκέψεις, προσκόλληση στο παρελθόν» (γιατί όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνουμε ότι απομακρυνόμαστε από αυτό που είμαστε πραγματικά, από τον δικό μας μοναδικό εαυτό ενδίδοντας στις προσταγές του περιβάλλοντος μας και των απαιτήσεών του, που σημειωτέων πάντα γίνεται με καλή θέληση, γι’ αυτούς όμως και όχι για μας ….), «μειωμένη αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό μας» (μα φυσικά, όταν είμαστε κάτι άλλο, έχουμε μέσα μας κάτι άλλο, και προσπαθούμε να γίνουμε κάτι διαφορετικό ….. πως μπορούμε να νιώσουμε σιγουριά και αυτοπεποίθηση για κάτι που δε ξέρουμε πως είναι και τι σημαίνει για μας;)

Πολλές φορές παράλληλα με όλα αυτά μας διακατέχει και ο φόβος μήπως κρεμαστούμε από τους φίλους μας. Και αυτό όμως έχει τα βαθύτερα αίτιά του εκεί, στο ότι φοβόμαστε τις προσδοκίες που θα έχουν από μας και δε θα μας αντιπροσωπεύουν πια, φοβούμενοι συγχρόνως την αντίδραση του εαυτού μας σε αυτό. Μήπως πέσουμε πάλι στην παγίδα να αποπροσανατολιστούμε και να χάσουμε ακόμα και αυτή τη συνειδητοποίηση της οποιασδήποτε κατάστασής μας σήμερα. Μας κάνει να χάσουμε και αυτό που μόνοι με τη δική μας δύναμη κερδίσαμε, ακριβώς επειδή έχουν την καλή θέληση να μας συμβουλεύσουν. Τα λόγια, οι συζητήσεις, οι συμβουλές είναι πολύ καλά όταν αποκτάμε τη δύναμη να τα ελέγχουμε και να τα φιλτράρουμε μέσα από τις δικές μας απόψεις και τα δικά μας πιστεύω όσο και σωστά να ακούγονται όσο και κοινώς αποδεκτά κι αν είναι!

Ότι ζήσαμε έχει περάσει. Όλα όσα ζούμε, όσο δύσκολα και αν είναι, είναι ολόδικά μας. Πρέπει να φανταστούμε τον εαυτό μας μέσα στον κόσμο μας, να κοιτάξουμε στα μάτια όλα αυτά που μας συμβαίνουν όχι σα κάτι ξένο προς εμάς που ήρθε και ταράσσει τις ισορροπίες μας, αλλά σα κάτι που ξεκινά από μας, γεννιέται μέσα σε μας και υπάρχει χάρη σε μας. Δεν είναι τόσο θεωρητικό όσο ακούγεται. Πρέπει όλα αυτά που μας συμβαίνουν να τα βάλουμε δίπλα σε ένα υποκείμενο, τον εαυτό μας. Ότι είμαστε εμείς που τα ορίζουμε και τα καθορίζουμε και εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε την μέγιστη ικανότητα να τους δώσουμε τη δύναμη που θέλουμε. Είμαστε οι δημιουργοί της ίδιας μας της ζωής, είμαστε εκείνο το μαγισσάκι με το μαγικό ραβδάκι που σαν τον αξέχαστο Βλάση Μπονάτσο μπορούμε να ξεφωνίζουμε γελώντας «Φύγε εσύ, έλα εσύ»!! Μπορούμε! Μπορούμε περισσότερο εύκολα από ότι νομίζουμε!

Όταν νιώθουμε και συνειδητοποιούμε τον οποιοδήποτε φόβο και πανικό να μας κυριεύει πρέπει να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι, να κάνουμε ένα βήμα προς αυτό που μας φοβίζει και να υποτάξουμε το δύσκολο συναίσθημά μας! Πρέπει να σκεφτούμε ότι εμείς το φέρνουμε στο νου, στην ψυχή και στον συναισθηματικό μας κόσμο και εμείς μόνο έχουμε τη δύναμη να το μειώσουμε, να το αποδυναμώσουμε, να το διώξουμε και να το εξαφανίσουμε σταδιακά από τη ζωή μας!!

Έρχονται κάτι στιγμές που το καθένα μεταίχμιο που περνάμε μοιάζει μια υπέροχη αφορμή για βήματα προς τα εμπρός. Είναι εκεί που τα δύσκολα τελειώνουν και έρχεται η στιγμή να σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά και να ανοίξουμε το βήμα στο δρόμο προς μια ζωή που ακόμα δε φόρεσε τα καλύτερά της. Από εδώ και πέρα μοιάζει και είναι η σειρά μας να βιώσουμε τις καλύτερες και δυνατότερες συγκινήσεις και στιγμές στη ζωή. Έρχεται η στιγμή να χαμογελάσουμε πλατιά και να δεχθούμε τη μοναδικότητα μας και τη δυνατότητά μας να επιλέγουμε τη ζωή!!

Το να ενισχύσεις την άμυνά σου απέναντι στα άσχημα συναισθήματα και να εξασκήσεις την επίθεσή σου στις κυριαρχικές σου αντιδράσεις είναι μια επιλογή ζωής που καλείσαι ΤΩΡΑ να κάνεις, που συνειδητοποιείς αυτό που βιώνεις και δε το θέλεις πια! Κάνε τη μέγιστη επιλογή να ζήσεις χαρούμενος, ευτυχισμένος και μακριά από ότι σε πάει πίσω, σε προσγειώνει και σου μαυρίζει το λαμπερό ολόδικό σου εαυτό.

Θα ήθελα να κλείσω με ένα καταπληκτικό τραγούδι του Μανόλη Φάμελου που λέει : «Ό,τι ζήσαμε πια, είναι σχήμα κλειστό. Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο. Άσε ένα φως ανοιχτό, η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει!» Ότι έχουμε ζήσει έχει κλείσει, έχει ολοκληρωθεί. Ότι θα έρθει είναι αβέβαιο. Το παρόν είναι η ευκαιρία μας, η δύναμή μας, η επιλογή μας να ήμαστε προετοιμασμένοι κάθε στιγμούλα να υποδεχθούμε την ευτυχία, που περιμένουμε να ‘ρθει μέσα σε κάθε επόμενο λεπτό της υπέροχης ζωής μας.