ΠΤΗΣΗ ΝΟΗΤΗ

Ελάτε να κάνουμε μια πτήση νοητή στον πιο κοντινό μας προορισμό, τον εαυτό μας …….. Ελάτε να φωτίσουμε το βλέμμα μας με τη ματιά των άλλων .....

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ, ΕΒΡΟΥ, Greece

Δε θα γράψω για το τι είμαι ... αλλά για το τι θα' θελα να είμαι! Ένα θαλασσοπούλι γεννημένο να' ναι ελεύθερο για πάντα! Πέταγμα και θάλασσα μαζί, φτερά και αρμύρα, απεραντοσύνη και βυθός. Μαγεία και λαχτάρα ……

Δευτέρα, Μαΐου 22, 2006

ΑΓΑΠΗ

Αγάπη ……, ας τη προσεγγίσουμε από εκείνο το μικρό τούνελ στην άκρη του μυαλού μας, που στο τέλος του πλημμυρίζει με φως, ... με αλήθεια.! Αυτή η αλήθεια είναι πραγματική, και όχι ψευδαίσθηση. Είναι μια αλήθεια μόνη και ξεκάθαρη, που στον αντίποδά της δεν έχει το ψέμα. Δεν έχει τίποτα. Απλά υπάρχει σα μοναδικό, πρωτότυπο και αρχέτυπο σημείο στο χρόνο, στη ζωή, στο πάντα!

Είμαι σπίτι. Ξάπλωσα να κοιμηθώ με το γιο μου μέσα σε ένα καυτό μεσημέρι. Εκείνος σε ανύποπτο χρόνο μου ψιθυρίζει απαλά, «Σ’ αγαπώ!» Τον αγκαλιάζω, ήταν τόσο τρυφερό, και με ένα κρυφό γελάκι τον ρωτάω «Γιατί;» Και μου έδωσε την σημαντικότερη απάντηση που έχω ακούσει ποτέ μου. Αυτή που ίσως δίνει τη μοναδικά σημαντική απάντηση σ’ αυτό το στραπατσαρισμένο γιατί. Μια απάντηση στο χιλιοαπαντημένο και παράλληλα αναπάντητο στους αιώνες ερώτημα «τι είναι αγάπη …;».

Η αφοπλιστική και μονολεκτική απάντηση του γιου μου ήταν «Γιατί …. Θέλω!!!» Συγκλονίστηκα! Έμεινα ακίνητη και χάζευα το μικρό προσωπάκι! Σ’ αγαπάω, γιατί θέλω! Όχι γιατί είσαι η μαμά μου, η αδερφή μου, ο άντρας μου, ο παιδικός μου φίλος! Όχι γιατί είσαι κάτι σημαντικό στη ζωή μου, όχι γιατί έχουμε περάσει τόσα μαζί, όχι γιατί μοιραστήκαμε ευχάριστες και δυσάρεστες αμέτρητες αναμνήσεις, όχι γιατί συμβιώνουμε τόσο αρμονικά! Όχι! Σ’ αγαπάω γιατί θέλω! Γιατί το θέλω! Γιατί το θέλω! Δεν υπάρχει παραπάνω εξήγηση σ’ αυτό. Επειδή το θέλω! Το επιλέγω! Το νιώθω! Γιατί είναι κάτι που ουσιαστικά δεν έχει να κάνει άμεσα με σένα, αλλά με μένα! Με ότι μέσα μου νιώθω για σένα, με ότι θέλω από σένα. Και αυτά είναι δικά μου!

Δεν επηρεάζεις εσύ την αγάπη μου για σένα, αλλά εγώ είμαι ο μόνος υπεύθυνος γι’ αυτό! Και τότε η αγάπη παύει να μπαίνει σε καλούπια, παύει να αποτελεί μπούσουλα, συνταγή, ρουτίνα, συνήθεια. Η αγάπη μπορεί να υπάρξει και να σταθμεύσει παντού, να ταξιδεύει και να κοιμάται όπου να ναι, μακριά ή κοντά, χωριστά ή μαζί! Αυτή η αγάπη μπορεί να χτίσει καινούριους κόσμους, γιατί δε δεσμεύει δυο ανθρώπους δένοντάς τους με την αλληλεξάρτηση, αλλά λειτουργεί αυτόνομα μέσα στον καθένα.

Αυτή η αγάπη γκρεμίζει τους φραγμούς, τα όρια, τα κατεστημένα. Γιατί αυτή η αγάπη ΘΕΛΕΙ! Μπορεί να θέλει! Δεν υποτάσσεται, δεν κατευθύνεται, δεν οριοθετείται από συμπεριφορές. Αυτή η αγάπη δεν απαιτεί, γιατί δεν προέρχεται από κάπου. Αυτή η αγάπη απλά γεννιέται και υπάρχει, γιατί θέλει! Και όταν κάτι δημιουργείται από ένα θέλω, υπάρχει για πάντα, γιατί έχει το στίγμα της δύναμης, της επιθυμίας, της λαχτάρας. Αυτή η αγάπη δεν επισκιάζεται, δεν παραγκωνίζεται, αλλά μπορεί και συνυπάρχει. Δε χάνει το λαμπερό κόκκινο της, δε χάνει τη σειρά της, απλά διατηρεί τη μοναδική θέση της ανάμεσα στα θέλω, στα μοναδικά στοιχεία ενός ανθρώπου που δε ξεχνιούνται ποτέ!

Ανακατέψτε τις αναμνήσεις σας και προσπαθήστε να εντοπίσετε στιγμές και γεγονότα στο παρελθόν. Κάποια τα θυμάστε σαν να ‘ταν χθες και κάποια από το χθες πολεμάτε να τα θυμηθείτε. Τότε αναρωτηθείτε, γιατί; Αγγίξτε αυτές τις έντονες αναμνήσεις και παρατηρήστε γιατί τις θυμάστε. Το πιθανότερο είναι να δείτε ότι αυτές περικλείονταν από ένα τεράστιο θέλω! Γι αυτό έχουν μείνει χαραγμένες παντοτινά. Γι αυτό και σημαντικά γεγονότα της ζωής μας εξασθενίζουν, γιατί τα περισσότερα από αυτά πρέπει να γίνουν για κάποιο λόγο και όχι γιατί ένα τεράστιο «θέλω» τα σπρώχνει να πάρουν μέρος στη ζωή μας!

Είναι κινήσεις, πράξεις, εκφράσεις που έχουν ταυτιστεί με έναν τρόπο ζωής που πρέπει να είναι …. κάπως έτσι. Είναι εκεί που απομακρυνόμαστε τόσο πολύ από αυθεντικές, δικές μας εκφράσεις επηρεαζόμενοι από αυτό που πρέπει, που έχει καθιερωθεί, που αποτελεί γενικώς παραδεκτή επιβεβαίωση αγάπης! Πόσο φθηνό ακούγεται! Πόσο απρόσωπο! Είναι τελικά εκεί που ο άλλος έχει στήσει καρτέρι, όχι για να δει τι κάνεις για να εκφράσεις αυτό που νιώθεις, αλλά για να δει αν τελικά αυτό που κάνεις στρέφεται προς εκείνον και τον επιβεβαιώνει!

Είναι σα να σε αγνοούν, είναι σα να παίρνεις αξία μόνο αν συμβαδίσεις μαζί με τον άλλον, μαζί με αυτό που ονομάζεται κοινή λογική και παραδεκτή συμπεριφορά!. Είναι αυτή η τάση για ταύτιση, που τελικά είναι η παγίδα. Είναι εκεί που η διαφορετικότητα στην αγάπη αιωρείται, υπάρχει, αλλά όταν πάει να εφαρμοστεί παραβλέπεται ως ανασταλτικός παράγοντας. Και ένα - ένα βήμα, μικρό - μικρό γεγονός συνωστίζονται κινήσεις που εν τέλει χρόνια ολόκληρα έχουν καταργήσει την εφαρμογή της διαφορετικότητας και την έχουν αφήσει απλά να κουρνιάζει σε ένα μικρό χώρο μέσα στο σπίτι.

Δεν την απορρίπτουμε, την ξέρουμε, είναι εκεί. Τη βλέπουμε, την επαινούμε κάπου – κάπου, αλλά στο σαλόνι μας δε τη βάζουμε, δεν έχει θέση εκεί! Εκεί για να μπορέσουμε να συνυπάρχουμε πρέπει να είναι όλα αρμονικά, ταιριαστά, όμορφα. Και η διαφορετικότητα δεν είναι όμορφη, δεν είναι αρμονική, δεν είναι ταιριαστή. Είναι όμως τόσο δυναμική, τόσο έντονη, γίνεται τόσο τεράστια όσο την περιορίζεις, που είναι αναπόφευκτο μια μέρα να διεκδικήσει μερίδιο ζωής, γιατί είναι η ζωή!

Χρόνια ολόκληρα κλείνεις τα μάτια. Βάζεις αυτή τη καταραμένη μάσκα για να είναι όλα αρμονικά. Εγώ και εσύ, δυο ανόμοιοι άνθρωποι, βάζουμε την ίδια μάσκα για να κοιταζόμαστε και να θεωρούμε ότι είναι κάτι σημαντικό αυτό που κάνουμε, μπορούμε να μοιάζουμε. Ακόμη πιο σημαντικό που οι μάσκες εναλλάσσονται και πότε φοράς εσύ τη δική μου, πότε εγώ τη δική σου. Μια κίνηση υπεροχής σχετικά με τα δεδομένα της κοινωνίας μας. Όμως στο τέλος τι μένει; Οι μάσκες. Είσαι άλλος από μέσα, είμαι άλλη από μέσα. Κάτι κρύβεται πίσω από τη ματιά της μάσκας και αυτό δε μπορεί να μείνει εκεί! Πρέπει να μάθουμε να ζούμε ελεύθεροι, να έχουμε το σθένος να πετάξουμε τη μάσκα και να ζούμε ΠΑΝΤΑ με τα μάτια καθαρά, τη ματιά ελεύθερη, το πρόσωπο γυμνό, αληθινό, ξεκάθαρο! Αυτό είναι αγάπη. Να θες να αγαπάς τον άλλον με το πρόσωπο καθαρό, γιατί έχεις κάθε μέρα την αντοχή και την επιθυμία να τον αγαπάς έτσι όπως ακριβώς είναι, επειδή το θέλεις!

Αυτό πρέπει να είναι η αγάπη …. Ένα συνεχές θέλω! Θέλω να είμαι εδώ, θέλω να είμαι μαζί σου, θέλω να προχωρήσω στη ζωή, θέλω να αλλάξω, θέλω να σε έχω πάντα κοντά μου, θέλω ΕΓΩ! Εγώ το θέλω, για μένα! Εσύ δε πρέπει να νιώθεις υποχρεωμένος, περήφανος, ευτυχισμένος, ένοχος, λυπημένος, συγκλονισμένος, γοητευμένος, θυμωμένος για ό,τι εγώ θέλω! Γιατί απλά αυτό μου ανήκει και το διαχειρίζομαι όπως …. θέλω!

Γι’ αυτό και κανείς δε μπορεί να αντισταθεί στην απίστευτη ενέργεια ενός δυναμικού και αληθινού θέλω. Κάθε ισχυρό θέλω, κυρίως όταν από πίσω του κρύβεται μια αιώνια συντηρητική αντιμετώπιση των πραγμάτων, ίσως βρει εμπόδια στην πραγματοποίησή του. Ίσως απαιτηθούν λεπτοί χειρισμοί, άριστη συνεργασία, προσοχή και διακριτικότητα.

Μα όταν ένα πραγματικό θέλω επιτευχθεί, τότε η ζωή λάμπει, διαχέεται, ερωτεύεται, τραγουδάει, χαμογελάει, τρελαίνεται και γίνεται ατίθαση, λαχταριστή, ζουμερή, φανταστική, μυστηριώδης γιατί απλά …. έτσι θέλει!!

2 Comments:

Blogger ηω-λιθικός said...

kαλημέρα πρώτη μου επίσκεψη ...
μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις ...
Για την ιστορία σε βρήκα από ένα κοινό μας ... την φωτογραφία ...

10:29 μ.μ.  
Blogger Unknown said...

Καλημέρα,γραφείς πολύ όμορφα..

5:29 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home