ΕΡΩΤΑΣ

Θα μιλήσουμε για έρωτα! Μέσα στην ευρύτητά του, με την απλότητά του και την κυρίαρχη θέση του στη ζωή μας, σε όποια μορφή και αν τον διαθέτουμε, πάντα δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα. Η πρόκληση για να γραφεί το άρθρο αυτό ήρθε από ένα μακρινό φίλο και μια ενδιαφέρουσα παράγραφο της επιστολής του, την οποία και σας μεταφέρω.

«Ας αναφερθούμε στον Έρωτα. Τον γιο του Άδωνη και της Αφροδίτης. Ποιος είναι τελικά ο έρωτας; Τι κάνει ο έρωτας; Πως καταφέρνει να τα κάνει όλα αυτά τελικά; Όλοι μιλάμε για τον έρωτα. Τραγούδια αφάνταστα πολλά στο όνομά του να εξυμνούν τις χαρές του, τα καλά και τα άσχημά του. Έχει άραγε άσχημα; Τόσοι πολλοί τον σεκλετίζουν και ανάθεμά με αν έστω λίγοι απ’ αυτούς, ένας ή δύο τον γνωρίζουν, τον έχουν ζήσει ολάκερο, στον μέγιστο βαθμό. Μεγάλο πράγμα ο Έρωτας και τα παράγωγά του. Το μεγαλείο του Έρωτα λοιπόν δε χωράει στην ύλη, δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν έχει αρχή, ούτε τέλος. Εσύ τι πιστεύεις;»

«Εσύ τι πιστεύεις;», ακόμα στριφογυρνάει αυτή η ερώτηση στο μυαλό μου. Με έχουν απασχολήσει οι ανθρώπινες σχέσεις, οι ερωτευμένοι, όλα αυτά τα συναισθήματα που ξεχύνονται και κατακλύζουν την κάθε ύπαρξη που ερωτεύεται. Αλλά … τι είναι ο έρωτας; Τρομάζω! Ξέρω; Πιστεύω κάτι; Ένα κενό. Στη σκέψη. Στο λόγο. Στην έκφραση. Ξαφνικά με κατακλύζει ένα άγχος. Τι πάω να γράψω; Κάτι που δε ξέρω καν πώς να το ξεκινήσω! Κάτι για το οποίο ποτέ δεν είχα μια σειρά οργανωμένων σκέψεων, έστω προβληματισμών, έστω αναζητήσεων; Ηρεμία. Κλείνω τα μάτια. Θα γράψω αυτό που πρώτο έρχεται στο νου μου.

«Ήθελα να ‘μαι η αφή στην άκρη των δαχτύλων σου, ότι αγγίζεις να’ χει κάτι και από μένα, να ‘μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου, που λεν’ τραγούδια παλιά και αγαπημένα. Ήθελα να ‘μαι εισιτήριο στη τσέπη σου, όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου. Ήθελα να ‘μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου, η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου, να ‘μαι η πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο σου, και η τελευταία η γουλιά από το ποτό σου. Ήθελα να ‘μαι αστραπή που σβήνει μες το βλέμμα σου, πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου, να ‘μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου για να ξυπνάω τις φωτιές μες το κορμί σου.»

Ναι, ο έρωτας αντικατοπτρίζεται στο τραγούδι. Η αναζήτηση του έρωτα αναπόφευκτα οδηγεί τα χνάρια της σκέψης στο τραγούδι. Η μουσική και ο στίχος αγκαλιασμένοι μιλάνε γι’ αυτό που βαθύτερα συγκινεί τον άνθρωπο. Αυτό που ένας άνθρωπος θέλει να είναι για κάποιον άλλο. Ο έρωτας πιστεύω ότι είναι η μέγιστη επιθυμία ενός ανθρώπου να αποτελεί για τον άλλον τη μοναδική ύπαρξη, την απόλυτη ταύτιση, τη μέγιστη ικανοποίηση. Είναι αυτό που δεν περιμένει να πραγματοποιηθεί αλλά να υπάρξει, όχι να δημιουργηθεί αλλά να γεννηθεί. Ο έρωτας είναι αυτό που ποθεί μέχρι τα τρίσβαθά του ένας άνθρωπος, να συναντήσει στο δρόμο της ζωής του, αυτόν ή αυτήν που θα τον θέλει όπως εκείνος θέλει!

Φαίνεται περίπλοκο; Είναι αληθινό. Γιατί άραγε μιλάμε για αδερφή ψυχή; Για το άλλο μισό; Γι’ αυτόν που ταιριάζει απόλυτα; Γιατί τόσο εύκολα αυτό ανατρέπεται; Γιατί όσο μεγαλώνουμε είμαστε πιο απαιτητικοί στον έρωτα; Γιατί υπάρχει ο κεραυνοβόλος έρωτας; Γιατί όταν λέμε ότι ερωτευόμαστε κάποιον νιώθουμε αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα και καρδιοχτύπια;
Γιατί πίσω από όλα αυτά είναι η εσωτερική απεγνωσμένη προσπάθεια να βρούμε, να ερωτευτούμε, να έχουμε στο πλάι μας έναν άλλον άνθρωπο που θα μας θέλει όπως θέλουμε. Που θα μας αγαπάει όπως θέλουμε να μας αγαπάει. Που θα μας σκέφτεται όπως θέλουμε να μας σκέφτεται. Είναι η προσέγγιση του εαυτού μας που λατρεύουμε, αλλά με τα χρόνια που περνάνε τον απαρνιόμαστε, τον νοθεύουμε, τον ξεχνάμε.

Εκείνες τις πρώτες στιγμές, μέρες, βδομάδες, μήνες του έρωτα έχουμε όλα αυτά τα συστατικά στην καλύτερη προσέγγισή τους. Είναι εκεί που ο οποιοσδήποτε εγωιστής εαυτός κάνει πέρα και αποδεχόμαστε, θέλουμε να αποδεχθούμε, τον άλλον όπως είναι, τον αφήνουμε δηλαδή στην απόλυτη ελευθερία και μοναδικότητά του. Από εκεί γεννιούνται όλα αυτά τα συναισθήματα. Από το ότι αφηνόμαστε και αφήνουμε τον άλλον να είναι αυτός που επιλέγει κάθε στιγμή. Με σκοπό να μας θέλει και να μας προσελκύσει να τον θέλουμε. Είναι δηλαδή η προσέγγιση της ουσίας του έρωτα.

Ο έρωτας είναι η ασυνείδητη αναζήτηση ενός άλλου ανθρώπου, που θα μας προσφέρει και θα φέρει στην επιφάνεια όλα αυτά που επιθυμούμε από τον εαυτό μας. Ένας άλλος άνθρωπος που θα είναι παράλληλα όλα όσα είμαστε. Γιατί ο πραγματικός έρωτας, αυτός που τον ζουν οι λίγοι, που τον ζουν ολάκερο, είναι οι δρόμοι δύο ανθρώπων που πάνε παράλληλα, δίπλα, που ακουμπάνε, που χαϊδεύουν, που λατρεύουν να ακολουθούν την ίδια πορεία ακολουθώντας το δικό του μονοπάτι ο καθένας.

Οι παραπάνω στίχοι που ανέφερα είναι του Ηλία Κατσούλη ερμηνευμένοι από τον Παντελή Θαλασσινό σε μια μουσική που σε ταξιδεύει. Το θεωρώ το απόλυτο ερωτικό τραγούδι που αποτυπώνει θαυμάσια όλα αυτά που είναι Έρωτας. Όλα αυτά που δίνουν την ονειρική του διάσταση έξω από πλαίσια, από καλούπια, από ύλη. Γιατί όταν μιλάμε για αισθήσεις, για ήχους, για φιλία, για μουσική και ταξίδι, για βλέμμα, για ονειρικές καταστάσεις, για απόλαυση, για φυσικά φαινόμενα και τύχη, για πόθο, τότε αυτά έχουν ένα κοινό. Τα απροσδιόριστα όρια, την ατέρμονη εννοιολογική διάσταση, την χαμένη ερμηνεία τους και επεξήγησή τους στο χρόνο. Αν όλα αυτά αποτελούν και ορίζουν ένα συναισθηματικό πλαίσιο για τον έρωτα τότε …. πράγματι ο έρωτας δεν είναι ύλη, δεν είναι έννοια, δεν είναι κάτι που απλά μπορεί να οριστεί με λέξεις παρά μόνο με επιθυμίες!

Έρωτας είναι εκεί που ο εαυτός συναντά τη μοναδική ευκαιρία να αντικρίσει στα μάτια ενός άλλου, τον ίδιο. Και λέγοντας τον ίδιο εννοούμε τις βαθύτερες αρχές και αξίες της ύπαρξης, τους βαθύτερους πόθους, τις βαθύτερες σκέψεις, το βαθύτερο νόημα της ζωής που ο καθένας κουβαλάει μέσα του. Είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει. Είναι αυτό που οι περισσότεροι δε καταφέρνουν να ζήσουν. Έτσι προσπαθούμε στο πρόσωπο του άλλου, του ανθρώπου που βρίσκεται στο πλάι μας, να συγκεντρώσουμε όσα περισσότερα μας ανήκουν, μας ενδιαφέρουν, μπορούμε να συμβιβαστούμε ή να αλλάξουμε. Τότε προσπαθούμε να πιάσουμε τον έρωτα από το χέρι και να τον προσαρμόσουμε στα δεδομένα μας. Τότε έχουμε ένα δικό μας δημιούργημα, που όμως περνάει και αυτό τις δοκιμασίες του και μας προσφέρει την ικανοποίηση να μπορούμε να μοιραστούμε τη ζωή μας με κάποιον άλλον, και αυτό είναι επίσης μια άλλη αγαπημένη διαδικασία ζωής.

Ο πραγματικός έρωτας, είναι …. ότι δε ζητάς και σου δίνεται, ότι δε προσμένεις και το εισπράττεις, είναι η ηδονή που νιώθεις πριν το άγγιγμα, το πάθος που κυριαρχεί χωρίς να έχεις προσπαθήσει γι’ αυτό, το να νιώθεις σημαντικός, ποθητός, υπέροχα μοναδικός μόνο από ένα βλέμμα. Έρωτας δεν είναι αυτό που βλέπεις και ακούς αλλά αυτό που νιώθεις και αυτό που από τη φαντασία σου γίνεται πράξη χωρίς να το επιδιώξεις.

Μια φράση από το βιβλίο το Πάουλο Κοέλο «11 λεπτά», θα αφήσω να συνδυαστεί στις σκέψεις μας με όλα τα παραπάνω. «Ο έρωτας δεν βρίσκεται στον άλλον, είναι μέσα σε μας τους ίδιους: εμείς τον ξυπνάμε. Αλλά για να τον ξυπνήσουμε, χρειαζόμαστε τον άλλον.»