ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Σήμερα …θα μοιραστώ το πρωινό μου ξύπνημα, μαζί σας.

Μόνη ξύπνησα το πρωί. Σπάνιο φαινόμενο. Όλοι είχαν φύγει για τον προορισμό τους. Ησυχία. Οκτώ δεν είχε πάει ακόμα. Είναι από εκείνα τα πρωινά που απορείς! Ενώ έχεις όλο το χρόνο να κοιμηθείς όσο θέλεις, ξυπνάς από τα χαράματα. Γιατί άραγε; Ξαναχώθηκα μέσα στα σκεπάσματά μου και κουκουλώθηκα μέχρι το λαιμό. Έμεινε το κεφάλι μου μόνο απ’ έξω να παρατηρεί το δωμάτιο και τις σκιές που δημιουργούσε το πρώτο φως, που περνούσε από τις γρίλιες. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να αφουγκραστώ τον έξω κόσμο. Τα αυτοκίνητα περνούσαν συνεχόμενα, ανάμεσά τους ξεχωρίζω μηχανές να μαρσάρουν, το σκουπιδιάρικο να ταλαντεύει τους κάδους, με τον ήχο του σίδερου που τραντάζεται, φωνές από παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο και το βουητό από το λέβητα που έκαιγε στο φουλ.

Δεν ήξερα πως ήθελα να αρχίσει η μέρα μου. Είχα όλες τις επιλογές μπροστά μου και αναρωτιόμουν, «Ποια από όλες;» Η πρώτη μου σκέψη, Φως. Η δεύτερη, Μουσική. Πέταξα τα σκεπάσματα και άνοιξα το πλαϊνό παράθυρο με την τραβηγμένη στην άκρη κουρτίνα. Άνοιξα το cd και περίμενα να ακούσω. Δε θυμάμαι πότε άλλαξα τελευταία φορά δισκάκι. Σπάνια μπορώ να ακούσω μουσική στο σπίτι.

«Είμαι αέρας που περνά μέσα στης πόλης τα στενά και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν, γιατί είμαι αύρα εσπερινή, πνοή καθάρια ζωντανή, που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν»

Αγαπημένο, υπέροχο κομμάτι. Τρέχω να μπω κάτω από τη κουβέρτα και να το απολαύσω. Να θυμηθώ να ρωτήσω τη φιλενάδα μου για τον τραγουδιστή, τον ξεχνώ συνεχώς. Ξαπλώνω και κλείνω τα μάτια. Εικόνες σκόρπιες μαζί με σκέψεις ξεχύνονται στο μυαλό μου, μαζί και νότες και στίχοι. «θα δω τον ήλιο στρογγυλό, μια καλημέρα θα σου πω, μετά θα φύγω θα χαθώ». Αυτό το τραγούδι αφήνει διάσπαρτη μια αίσθηση ελευθερίας, μια δύναμη να ζήσεις τη ζωή χωρίς να περιμένεις και χωρίς να σε περιμένουν. «Μετά θα φύγω, θα χαθώ και ίσως με ξαναδείς μονάχα στο όνειρό σου»

«Φεύγω ψηλά για το βουνό κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη και κουβαλάω μες τη σιγή μιαν ανυπότακτη κραυγή και κάποια ανείπωτη ελπίδα που’ χεις κρύψει»

Φεύγω, ταξιδεύω και εγώ και μετά …σιωπή. Τελείωσε το τραγούδι; Το cd κόλλησε. Να πάρει! Χώνω το κεφάλι κάτω από την κουβέρτα και προσπαθώ να πάρω την απόφαση να σηκωθώ. Οριστικά. Σέρνω την πλάτη μου στο κεφαλάρι του κρεβατιού και κάθομαι στηριγμένη πίσω. Κοιτώ έξω. Από το παράθυρό μου φαίνεται περισσότερο ουρανός. Μπροστά τα καλώδια της ΔΕΗ, μερικές φορές νομίζω πως δεν υπάρχουν. Επικεντρώνω την προσοχή μου στο άπειρο και όλα τα κοντινά θαρρείς σβήνονται, απομακρύνονται, κάνουν στην άκρη.

Ο καιρός μουντός αλλά στη θέα μου ο ουρανός είναι γαλάζιος, με σκόρπια σύννεφα, λευκά. Αλλάζουν σχηματισμούς, ταχύτητα. Τώρα μου μοιάζουν σα δελφίνι. Να, άλλαξαν πάλι! Χμμμμ σαν καραβίδα, όχι …. τώρα μοιάζουν τσαλακωμένο χαρτί. Τσαλακωμένες και οι σκέψεις στο μυαλό μου. Βαριέμαι να σηκωθώ. Ουφ! Το παραδέχτηκα. Νιώθω όμως και ένοχη. Τι θα κάνω; Γλιστράω πάλι κάτω από την κουβέρτα.

Απόφαση! Πάμε στην κουζίνα για καφέ και βλέπουμε. Φτιάχνω βαριεστημένα έναν ζεστό, γλυκό, με πολύ γάλα, και αποφασίζω να βγω στο μπαλκόνι. Πυτζάμες και από πάνω μπουφάν και κασκόλ. Δε με πιστεύω! Κάθομαι στη φαρδιά μπαμπού πολυθρόνα. Δεν έχει πολύ κρύο. Μαζεύω τα γόνατα κοντά μου και κουλουριάζομαι. Ωραία είναι. Χαζεύω μακριά. Οι αυλές υγρές γυαλίζουν στις ακτίνες του ήλιου, που ξεκλέβουν μια δίοδο ανάμεσα στα σύννεφα. Οι ταράτσες έχουν κρατήσει νερό σε πολλά μέρη. Μικρές στρογγυλές λακκούβες, γίνονται καθρέφτης για τα πετούμενα. Τα καναρίνια από μέσα διαμαρτύρονται.

Μπαίνω βιαστικά και τα βγάζω έξω. Άντε…. Πάρτε και εσείς τον αέρα σας! Αρχίζουν να τιτιβίζουν διστακτικά. Έχει πάει σχεδόν εννέα. Τι θα κάνω τελικά; Κουλουριάζομαι πάλι στην πολυθρόνα και πίνω μερικές γουλιές από τον καφέ. Από κάτω περνάει μια κοριτσοπαρέα. Τρία κορίτσια που πάνε η μια δίπλα στην άλλη και σκύβουν κάθε τόσο να ψιθυρίσουν κάτι και να γελάσουν. Η αίσθηση της γυναικοπαρέας, του σχολιασμού της ζωής, διασκορπίζεται στον αέρα, με χιούμορ, με ευαισθησία, με γλυκύτητα. Κομμάτια της καθεμιάς ενώνονται, συνταιριάζουν και παραδίνονται …. ανταλλάσσονται και εγκαταλείπονται στο πουθενά, αρκεί που ελευθερώθηκαν και απλώθηκαν ανάμεσα τους ….. Υπάρχουν ακόμα, μα τώρα πια μοιράζονται και αλλάζουν όψη.

Νιώθω τόσο γεμάτη με όλα αυτά. Είναι θαρρείς και αφέθηκα, παράτησα το σώμα μου σε εκείνη τη μπαμπού πολυθρόνα και άρχισα να αιωρούμαι ανάμεσα στο πρωινό που ξυπνάει στους δρόμους της πόλης, της γειτονιάς, του μπαλκονιού μου. Μια αίσθηση ελευθερίας άφησα να με κυριέψει και να με ξεναγήσει στα άδυτα των αισθήσεων. Όχι των περίπλοκων και μυστηριακών, αλλά εκείνων των απλών και ξεκάθαρων. Μια ματιά λαμπερή γαλαζοπράσινη και φωτεινή μέσα στον κόσμο που ανασαίνει δίπλα μας. Μέσα στις εικόνες που γεννιούνται και ξαναδημιουργούνται από την προσοχή που τους δώσαμε.

Ανοίγω τα μάτια ξαφνικά και βρίσκομαι με τα γόνατα στο σαγόνι και τις παλάμες γύρω από την ζεστή κούπα με τον καφέ. Λατρεύω αυτό το πρωινό. Λατρεύω την αναποφασιστικότητα μου. Απολαμβάνω τον άλλοτε ενοχλητικό θόρυβο των αυτοκινήτων, που διασπά τις σκέψεις μου, τώρα να τις μουδιάζει. Καιρός ήταν!. Απλώνω τη ματιά μου στον ορίζοντα που ξεκαθάρισε από τα σύννεφα και άφησε πίσω του μια μπλε λωρίδα με άσπρα στίγματα. Φέρνω κοντά στο πρόσωπο τον καφέ και ακουμπάω το ζεστό φλιτζάνι στο μάγουλό μου. Ίσως αυτή η μέρα να ήρθε μόνο για να νιώσω, να γευτώ, να απολαύσω τον κόσμο πίσω από τις σκέψεις, πίσω από το καθημερινό πρόγραμμα, πίσω από την αγωνία της απόφασης της επόμενης κίνησής μου.
Πόση ομορφιά αλήθεια κρύβουν οι απλές, καθημερινές στιγμές συνοδευμένες από ήχους, εικόνες, μυρωδιές που αφηνόμαστε να χάνουμε στην ξέφρενη καθημερινότητά μας ;