ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Πολλές φορές μέσα από αυτά που γράφουμε και αποτυπώνουμε στο χαρτί, λέξεις, προτάσεις, συναισθήματα, βγάζουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας βαθιά εσωτερικό. Αυτό που κρύβει έναν κόσμο ολόκληρο, σε πολλά σημεία διαφορετικό από ότι δείχνει και πολλές φορές θέλει να δείχνει. Αποκαλύπτονται πολλά αντικρουόμενα συναισθήματα με την εισροή καταστάσεων που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε, να προβληματιζόμαστε και ίσως να ταραζόμαστε πολλές φορές. Απέναντι τους όμως έχουμε αναπτύξει μια άμυνα και μια εγωιστική επιθετικότητα. Τα καμουφλάρουμε, χωρίς ενοχές πια, τα αντιμετωπίζουμε επιπόλαια και τα αναγκάζουμε να λουφάζουν μέσα μας. Επιβάλουμε στη σκέψη και την καρδιά μας να τα ξεχνά! Η πραγματική ουσία σε όλο αυτό είναι η αποκάλυψη του ίδιου του εαυτού μας! Ίσως να μη μπορούσε κάποιος άλλος να μας δει με κανέναν άλλο τρόπο έτσι όπως μπορεί ίσως να μας διακρίνει στα κλεφτά μέσα από τα κείμενα μας! Είναι εκεί που αποκαλύπτονται ανάμεσα από τις λέξεις πολύ περισσότερα από αυτά που άμεσα εκφράζουμε. Μοιάζει σαν αυτό που κάποιοι άλλοι το προβάλουν στη ζωγραφική ή στη μουσική τους. Αποκαλύπτεται η ψυχή, ο θυμός και ο έρωτας, το πάθος, η απογοήτευση, η ελευθερία, η πίκρα, το μίσος, ο αυθορμητισμός, η ζωντάνια και η τρελή αγάπη που θέλει κάποιος απεγνωσμένα να νιώσει για τους ανθρώπους αλλά κυρίως για τον εαυτό του και την ίδια τη ζωή.

Μια από τις τυχαίες συναντήσεις που είχα, πριν αρκετό καιρό, μου αποκάλυψε πίσω από ένα θλιμμένο, δυνατό βλέμμα και μια απλή έκφραση γεμάτη συναίσθημα, πως η ζωή, είναι στιγμές που νιώθουμε, πως στάθηκε άδικη απέναντί μας! Ένα τραγούδι του Γιάννη Κότσιρα μέσα από τους στίχους του Κώστα Φασουλά λέει « ….. στη θάλασσα του χρόνου, την άγκυρα του πόνου, βαθιά μου πέταξε». Πήγα στο σπίτι και αφέθηκα στους δικούς μου συνειρμούς, στις δικές μου σκέψεις για τις δύσκολες στιγμές που μπορεί να περάσει κάποιος στη ζωή του. Στιγμές που δε κρίνονται συγκριτικά, αλλά μόνο βάση των δικών μας συναισθημάτων, γιατί μόνο έτσι έχουν νόημα για μας τους ίδιους. Και οι δύσκολες στιγμές, οι δύσκολες σκέψεις, ο πόνος, είναι κάτι τόσο προσωπικό, ταξιδεύει τόσο βαθιά μέσα μας, που κάθε σύγκριση με τον πόνο κάποιου άλλου, με θεωρίες και ξένες ιστορίες θα φάνταζε ανούσια.

Στη ζωούλα που μας δόθηκε, που μας χαρίστηκε, με όλα τα όμορφα και δύσκολα που τη συνοδεύουν υπάρχουν κάποιες στιγμές που έχουμε ζήσει και έχουν στιγματίσει το νου, την καρδιά, το βάθος της ψυχής μας! Στιγμές που δεν αρκέστηκαν σε λίγα δάκρυα και μια κακοκεφιά ημερών. Στιγμές που αποτυπώθηκαν έντονα για τα βαθιά, μαύρα και αποπνικτικά συναισθήματα που άφησαν πίσω τους. Γεγονότα σημαντικά, ίσως όμως και αλλοπρόσαλλα, πολύ μεγάλα ή πολύ μικρά, που για κάποιους άλλους θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ασήμαντα!

Υπάρχουν άνθρωποι που έζησαν άσχημα γεγονότα, δύσκολες καταστάσεις και που όμως τα άφησαν πίσω τους, κοίταξαν μπροστά και προχώρησαν, δε σημαδεύτηκαν. Αυτό δεν έχει να κάνει με την ευαισθησία ή την αναισθησία. Δεν έχει να κάνει με τη σημαντικότητα των γεγονότων αυτών, που πιθανόν εύκολα θα συμπέρανε κανείς πως βαθιά μέσα μας δε μας άγγιξαν. Περισσότερο έχει να κάνει με το πόσο αφήνουμε τέτοιες στιγμές να εισχωρήσουν στα τρίσβαθα του εαυτού μας, μειώνοντας την άμυνα μας! Άνθρωποι με μια ανυποχώρητη θλίψη να τους κυριεύει στην επαναφορά μέσα τους άσχημων συναισθημάτων και εικόνων, είναι οδυνηρό και πραγματικά άδικο να συνεχίζουν να τα διαφυλάττουν στη μνήμη και στην ψυχή τους παράλληλα!

Είναι οι δύσκολες στιγμές που έρχονται στη ζωή όλων των ανθρώπων, μας επισκέπτονται, μας δίνουν νέες εμπειρίες, νέο υλικό για αναδιοργάνωση, σκέψη, ανασύνταξη δυνάμεων. Ολοκληρώνουν το ταξίδι τους στο χρόνο για να φθάσει η στιγμή να αποσυντεθούν και να δημιουργήσουν παράλληλα ελεύθερο χώρο στη μνήμη και την ψυχή μας, όπου θα τις αντικαταστήσει η χαρά.

Αυτή η αποδέσμευση, η ελευθέρωσή τους, η ολοκλήρωση του ταξιδιού τους είναι αυτό που πρέπει να γίνει από μας τους ίδιους που τις βιώσαμε. Είναι κάτι που ο καθένας μας οφείλει να κάνει όχι μόνο για τον εαυτό του, αν θέλει να δημιουργήσει ελεύθερο χώρο για τις ευτυχισμένες στιγμές τις ζωής του, αλλά και για τις ίδιες αυτές στιγμές που δεν είναι ο προορισμός τους να κατοικούν στο μυαλό και την ψυχή μας! Ήρθαν, μας επισκέφτηκαν, και πρέπει να φύγουν ελεύθερες για να ελευθερωθούμε και εμείς.

Κάθε σκέψη δυσάρεστη, που μας ακολουθεί και μας στιγματίζει, μας στερεί μια άλλη χαρούμενη στιγμή που βρίσκει την πόρτα κλειστή. Είναι περισσότερο απλό από όσο νομίζουμε. Ήρθαμε σ’ αυτό τον κόσμο για να αποκτήσουμε και να δώσουμε χαρά. Να εκμεταλλευτούμε αυτά που υπάρχουν μέσα μας, να δημιουργήσουμε και να προσφέρουμε χαρά στον εαυτό μας και στους άλλους. Να δοθούμε στον κόσμο αυτό σα μια πηγή ευτυχίας, δύναμης, χαμόγελου, αναζωογόνησης, ζωής!

Δε πρέπει να κλείνουμε τα μάτια και να καταφεύγουμε, στην επιλογή μας και μόνο, να πέφτουμε στη θλίψη. Είναι η εύκολη λύση. Είναι εύκολη λύση να κλείνουμε πόρτες στη ζωή, να κλείνουμε τα μάτια, να βυθιζόμαστε. Με μια σπρωξιά, με μια κλωτσιά, με μια απλή κίνηση απώθησης του χεριού, η πόρτα απλά μας κλείνει τον ορίζοντα, μας αφήνει μόνους . Για να ανοίξουμε πάλι όμως τις κλειστές πόρτες είναι δυσκολότερο, και είναι τόσο άδικο τελικά να κλείνουμε τις πόρτες που μέσα μας γεννήθηκαν ανοιχτές!

Αν κλείσεις μια πόρτα πρέπει να ανακαλύψεις πάλι από την αρχή το κλειδί και το πόμολο, να εξασκηθείς στην περιστροφή και στο άνοιγμα!
Μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να διαλέξει τον εύκολο, έξω από σένα, δρόμο. Διάλεξε αυτόν που έχεις μέσα σου, όσο δύσκολος και αν σου φαίνεται τώρα, η πόρτα όμως είναι ανοιχτή και το φως άπλετο, μη κάνεις ότι δε το βλέπεις. Σήκωσε το κεφάλι ψηλά παραδέξου ότι σου αναλογεί περισσότερη χαρά από θλίψη. Πάντα μπορείς!

Η θέληση είναι το κλειδί που το γυρνάς όποτε θες στην κλειδαριά της ψυχής σου! Και εκεί μέσα οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές! Γεννήθηκαν ανοιχτές, μαζί σου!