ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ

Πριν αρκετές μέρες αντάλλαξα κάποια ηλεκτρονικά μηνύματα με μια πολύ καλή μου φίλη, που ξέρει καλά να πυροδοτεί φοβερές συζητήσεις ανάμεσά μας. Ξέρει καλά πώς να μου δίνει αφορμές για να σκεφτώ πολλά και διάφορα και μαζί μοιραζόμαστε ατέλειωτες κουβέντες και αναλύσεις πίνοντας για ώρες μια κούπα καφέ. (Είμαστε ασύμφορες για τις καφετέριες .... το ξέρουμε!) Επειδή λοιπόν είχαμε αρκετό καιρό να τα πούμε και συνήθως διαβάζει τα άρθρα μου όταν θυμηθώ να τις τα στείλω με e-mail, μου έθεσε μια ερώτηση προς συζήτηση, σε ανταπάντηση των άρθρων μου, δίνοντας μου μια αφορμή
ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ;

Οι σκέψεις μου στην αρχή είναι σιωπηρές και μετά αρχίζουν ν’ αποκτούν μορφή, σχήμα και περίγραμμα. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι μια τόσο απλή ερώτηση που άπειρες φορές την έχουμε ακούσει, την έχουμε σκεφτεί, την έχουμε διατυπώσει, με συγκεκριμένο υποκείμενο ή αόριστα. Η πρόταση αυτή καθ’ εαυτή νομίζω ότι κρύβει μια αρνητικότητα. Ένα αρνητικό ερώτημα. Δηλαδή ότι ο άνθρωπος δε μπορεί εν τέλει να κάνει αυτά που θέλει και η ερώτηση μετατρέπεται στο κατά πόσο θεωρεί ο καθένας εφικτό να ανατραπεί αυτό το σκηνικό. Αυτός είναι ο πρώτος δικός μου συνειρμός ….

Επίσης προσπαθώντας να τοποθετήσω τις σκέψεις μου σε μια πορεία και να τις συγκεκριμενοποιήσω, σκέφτομαι ότι είναι μια πολύ γενική ερώτηση και θα προσπαθούσα ίσως να τη διαχωρίσω.

Πράγματα που θέλει να κάνει ο άνθρωπος, αλλά δε του επιτρέπει το περιβάλλον του να κάνει;
Πράγματα που θέλει, αλλά δε συμβαδίζουν με την κοινή λογική;
Πράγματα που θέλει μέσα του, αλλά νομίζει ότι είναι υπερβολικά και παράλογα;
Πράγματα που θέλει, αλλά οι άλλοι θέλουν κάτι άλλο και συμβιβαστικά δε τα ακολουθεί;
Πράγματα που λαχταράει, αλλά είναι πρακτικώς αδύνατο να τα πραγματοποιήσει;

Νομίζω ότι αν σκεφτώ κι άλλο, θα βρω πολλά παρόμοια ερωτήματα. Οπότε το βασικό ερώτημα αποκτά πολλά παρακλάδια, που πιστεύω ότι κάποιο από όλα αυτά ενδόμυχα κυριαρχεί σε αυτόν που επιλέγει να κάνει αυτή την γενική ερώτηση. Διότι κυριαρχεί πάντα σε αυτά τα θέματα ο φόβος μήπως αποκαλύψουμε κάτι πιο προσωπικό, κάτι το οποίο μετά δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε ή να υποστηρίξουμε επειδή απλά δε θέλουμε. Αυτό όμως θα μπορούσε να αποτελέσει ένα άλλο ….. θέμα.

Αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν μέσα στον καθένα όσο ικανοποιημένος κι αν είναι από τη ζωή του. Διότι η αρχή όλων αυτών των ερωτημάτων είναι το ότι δε μπορούμε να κάνουμε κάτι που θέλουμε, οπότε και υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που με βάση αυτά, δε νιώθουμε ικανοποιημένοι.
Νομίζω ότι ένα τέτοιο ερώτημα βρίσκει μόνο του την απάντησή του ανατρέχοντας σε άλλα ερωτήματα που θα έπρεπε να γίνουν πριν από αυτό.

Όπως για παράδειγμα,
Τι είναι αυτό που με σταματάει να κάνω αυτό που θέλω;
Γιατί θέλω κάτι για το οποίο συντρέχουν κάποιοι λόγοι που δε μπορώ να το καταστήσω εφικτό;
Τι είναι αυτό και τι ειδικό βάρος έχει, που το τοποθετώ πάνω από αυτό που θέλω και με σταματάει;
Πόσο συνειδητά επιλέγω να μη κάνω αυτό που θέλω εξ’ αιτίας κάποιου από τους παραπάνω λόγους;
Τι απωθημένο μένει μέσα μου από αυτή την αποτροπή και γιατί;

Ίσως και πολλά ακόμα ….. Οπότε το θέμα έγκειται στο να προσδιορίσουμε τη φύση αυτού που θέλουμε και δε μπορούμε να κάνουμε!
Πόση σχέση έχει αυτό με τον εαυτό μας, την έκφρασή του, τις απόψεις, τα πιστεύω, τις ανάγκες μας και πόση σχέση έχει με την αιτία που μας προκαλεί τη στέρησή του. Πόσο λειτουργούν και εδώ οι προσδοκίες των άλλων για μας, οι μεταφερόμενες προσδοκίες των άλλων στον εαυτό μας και από κει πάλι σε μας τους ίδιους. Πόση σχέση έχει αυτό με τη δύναμη και την πεποίθησή μας να επιλέγουμε τη ζωή μας εφόσον όμως είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που λέμε ότι επιθυμούμε.

Νομίζω τελικά ότι όλα τα ερωτήματα καταλήγουν σε ένα και μοναδικό σημείο αναφοράς. Στον ίδιο μας τον εαυτό! Στη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας, στις απόψεις και τα πιστεύω που έχουμε διαμορφώσει και που όμως τα αντιλαμβανόμαστε και τα συνειδητοποιούμε σαν απολύτως δικά μας και όχι από τη ζύμωσή μας με τους ανθρώπους γύρω μας. Άσχετα με το πώς οι άλλοι κρίνουν αυτά που θέλουμε και πιστεύουμε, με πόση δύναμη (αρχικά μέσα μας και μετά “έξω” μας) μπορούμε αυτά να τα υπερασπιστούμε.

Όλα στρέφουν το βλέμμα στη συνειδητοποίηση του πραγματικού εαυτού που κρύβουμε μέσα μας και τις περισσότερες φορές σαμποτάρουμε για χίλιους δύο μικρούς ή μεγάλους λόγους. Το να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό και κατ’ επέκταση να συνειδητοποιήσεις απόλυτα αυτά που θέλεις, είναι πολύ εύκολο να το λέει κάποιος, αλλά το αντιλαμβάνεται απόλυτα μόνο όποιος το έχει βιώσει. Όποιος έχει παρατηρήσει τον εαυτό του να μεταβάλλεται από τον άνθρωπο που είναι, στον άνθρωπο που θέλει να είναι! Είναι κορυφαίο συναίσθημα και σηματοδοτεί μια υπέροχη μοναδική πορεία μέσα από καταστάσεις και συναισθήματα που είναι ποικίλα, αλλά τα απολαμβάνεις γιατί προέρχονται από σένα τον ίδιο και τις δικές σου επιλογές. Επιλογές που θες και μπορείς να υποστηρίξεις όποιες και αν είναι, ότι κριτική και αν σου κάνουν οι άλλοι, ότι και αν πιστεύουν. Δε αδιαφορείς, δεν κατακρίνεις απλά αποδέχεσαι τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου να είναι αυτός που θέλει, όπως και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Κανείς και τίποτα δε πρέπει να σταθεί ορόσημο στη συναισθηματική σου ασφάλεια.

Αυτό είναι κάτι που πρέπει πρώτα να αναβλύζει από μας τους ίδιους! Κανείς δεν έχει τη δύναμη να μας το προσφέρει, έστω και μόνο με την παρουσία του. Οι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι εκεί για να μας προσφέρουν πάντα κάτι που χρειαζόμαστε (συναισθηματικό, υλικό ή υποστηρικτικό). Είναι εκεί για να κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη στην κάθε φάση που περνάμε. Σ’ αυτή τη ζωή υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους θα χρειαστεί να συμβιβαστούμε σε ότι αφορά την κοινή εύκολη συμβίωση μας σε πρακτικό επίπεδο, αλλά όχι την ανάπτυξη του εαυτού μας και την πορεία μας προς ένα αισιόδοξο και υπέροχο δικό μας μέλλον!

Πιστεύω ότι ακολουθώντας την πορεία των σκέψεών μου φτάνω κάπου εδώ. Δε μπορώ όμως να αντισταθώ και να μην αναφέρω τη συνέχεια του ερωτήματος που έκλεινε κάπως έτσι :« …… καλή η θεωρία αλλά στην πράξη τι γίνεται;».
Και επειδή ξέρω ότι πολύ από εσάς διαβάζοντας οποιεσδήποτε σκέψεις, απόψεις, γνώμες, αναλύσεις, που σε μια πρώτη συνάντηση μαζί τους φαντάζουν πολύ θεωρητικές για να είναι αληθινές, σας προετοιμάζω γι’ αυτό το καίριο ερώτημα ….

Να περνάτε όσο καλύτερα μπορείτε και μη ξεχνάτε …. ν’ αυτοσχεδιάζετε σ’ αυτά που θέλετε, σ’ αυτά που δε θέλετε και σ’ αυτά που σας ανήκουν!