ΠΤΗΣΗ ΝΟΗΤΗ

Ελάτε να κάνουμε μια πτήση νοητή στον πιο κοντινό μας προορισμό, τον εαυτό μας …….. Ελάτε να φωτίσουμε το βλέμμα μας με τη ματιά των άλλων .....

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ, ΕΒΡΟΥ, Greece

Δε θα γράψω για το τι είμαι ... αλλά για το τι θα' θελα να είμαι! Ένα θαλασσοπούλι γεννημένο να' ναι ελεύθερο για πάντα! Πέταγμα και θάλασσα μαζί, φτερά και αρμύρα, απεραντοσύνη και βυθός. Μαγεία και λαχτάρα ……

Τετάρτη, Μαΐου 10, 2006

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ (1ο ΜΕΡΟΣ)

Μια από τις προηγούμενες μέρες ένα μικρό ανώνυμο γράμμα έφθασε στο δικτυακό μου τόπο, διατύπωνε μια απλή κουβέντα. «….πολλές φορές νιώθω ότι οι άνθρωποι δεν είναι δεκτικοί στις απόψεις των άλλων, νιώθω να μην έχω το δικαίωμα να πιστεύω και να κάνω κάτι διαφορετικό». Αφορμή; Πράγματι. Κάπως έτσι περιγράφεται ο απίθανος χορός των προσδοκιών και επιλογών που κυριαρχούν στις ανθρώπινες σχέσεις όσο τίποτε άλλο.

Τις περισσότερες φορές που συζητάμε και κυρίως αντιπαραθέτουμε τις απόψεις μας με κάποιον άλλον αντικρίζουμε απέναντι μας τις πεποιθήσεις, την προσμονή, την επιθυμία, τα κριτήρια, τα “πρέπει” και τα “έτσι θα πρέπει να είναι. Χωρίς αμφιβολία και αμφισβήτηση, χωρίς καμιά υπόνοια αρνητικής κριτικής όλα αυτά που λέγονται υπάρχουν μέσα μας! Ανάμεσα τους υπάρχουν και οι στιγμές που η συζήτηση ξεφεύγει από τον διάλογο και αποτυπώνει πραγματικά συναισθήματα. Αυτό συμβαίνει όταν μιλάμε για τον εαυτό μας και για το τι νιώθουμε. Όλα τα υπόλοιπα όμως μπορούν με μια απλή και μόνο σκέψη να καταταγούν στην κατηγορία της κριτικής, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται αυτό. Εκφράζοντάς το πιο υποκειμενικά, ανήκουν στο «χορό των προσδοκιών».

Ο καθένας από εμάς μπορεί να εκφράσει μια κριτική τέλεια σύμφωνα με τα πιστεύω του. Μπορούμε να διατυπώσουμε και να εκφράσουμε απόψεις και γνώμες με έναν τρόπο που πραγματικά υποστηρίζουμε και αυτό είναι πολύ σημαντικό για τον καθένα! Σημαντικό γιατί αφορά την πίστη στις αρχές και τον εαυτό μας. Από την άλλη όμως όταν δε συνειδητοποιούμε ότι επικοινωνούμε με έναν άλλον άνθρωπο με δικές του αρχές, “πιστεύω” και τρόπο σκέψης τότε μπορεί να νιώθουμε μια απειλή, ότι χάνουμε την ψυχραιμία μας και ασυναίσθητα ξεκινά η αντιπαράθεση, η κριτική και ο θυμός.

Σχεδόν αυτόματα υιοθετείται η κριτική των άλλων στο επίπεδο τρόπου ζωής και πιστεύω η οποία όμως αποβαίνει άκαρπη και χωρίς ουσία τη στιγμή που ο καθένας μας μπορεί να υποστηρίζει τον τρόπο που ζει, νιώθει ευτυχισμένος μέσα στον κόσμο που έχει δημιουργήσει και αισθάνεται δυνατός ενισχύοντας αυτόν τον τρόπο πρώτα μέσα του και μετά με τους ανθρώπους που συναναστρέφεται! Ο τρόπος λοιπόν που επιλέγει ο καθένας μας να ζήσει είναι ένας τρόπος με διαφορετικές συνήθειες, αξίες, νοοτροπία από των άλλων γύρω μας.

Μπαίνοντας λοιπόν σε ένα παιχνίδι αντιπαράθεσης προσπαθείς να πείσεις ότι ο κόσμος σου είναι σωστότερος και ότι των άλλων στιγματίζεται ολόκληρος ή τμηματικά από λάθη! Γιατί; Γιατί να θέλεις να διαλύσεις τον κόσμο του άλλου και να τον αντικαταστήσεις με το δικό σου; Ποιος μπορεί να πει ότι ο δικός σου κόσμος είναι ο σωστός και των άλλων είναι λάθος; Βαθιά μέσα μας πρέπει να ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος παρά μόνο επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας και προχωράμε μαζί τους γιατί αυτές είναι οι ολόδικες μας μοναδικές επιλογές.

Είναι πολλές φορές στιγμές που νιώθουμε ενοχικά για πράγματα που κάνουμε ή δεν κάνουμε. Αν τα βάλεις όμως κάτω και μιλήσεις πραγματικά με τον εαυτό σου και διερωτηθείς και προβληματιστείς για όλα όσα ζεις και επιλέγεις να ζήσεις, είναι ότι οι ενοχές ξεκινάνε από αυτό που θα περίμεναν ή περιμένουν να δουν οι άλλοι από σένα. Μη παραπλανάσαι από τις ανάγκες των ανθρώπων για υπερβολική ανάγκη για συντροφιά και συμπαράσταση, για παρηγοριά και απαίτηση ταύτισης απόψεων. Αυτό δημιουργείται από τη λανθάνουσα κατάσταση να μην αντέχουμε τον εαυτό μας στη μοναξιά μας, να μην εκτιμάμε τη μοναδικότητα και την σημαντικότητα μας! Είναι σκληρό, εγωιστικό, θα ισχυριστεί κάποιος ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις απαιτούν αμοιβαίες υποχωρήσεις αλλά σε όλα αυτά η μόνη απάντηση είναι μια ερώτηση … «Γιατί;» Και η μοναδική και δίκαιη απάντηση σε όλα αυτά είναι προσδοκίες, προσδοκίες, προσδοκίες!!!

Γιατί; Γιατί να έχεις προσδοκίες από τον άλλον; Γιατί να περιμένεις πάντα κάτι να το κάνω όπως επιλέγεις εσύ να το κάνεις; Γιατί προσπαθείς να καταργήσεις το δικό μου παράξενο, ιδιόρρυθμο, παράλογο, διαφορετικό κόσμο και εαυτό και να δημιουργήσεις ένα δικό σου αντίγραφο; Μπορεί αυτά που μου λες να υπερασπιστείς ότι είναι μια κοινή αποδοχή, μια γενική επιλογή, δε νομίζω όμως ότι είναι τόσο απλά τα πράγματα. Έχουμε μάθει να λειτουργούμε ο ένας για τις προσδοκίες του άλλου, να υποτασσόμαστε πολλές φορές σ’ αυτές και μετά να «κάνουμε» τον εαυτό μας να τις πιστέψει σα δικό μας τρόπο ζωής.

Δεν είναι λάθος αλλά δεν είναι η μοναδική επιλογή. Δεν είναι λάθος αν έτσι έχεις μάθει να ζεις και έχεις βρει την προσωρινή σου ηρεμία. Αυτό όμως θα συμβαίνει μέχρι μέσα σου να ανακαλύψεις αυτό που κρύβεις πίσω από χιλιάδες προσδοκίες άλλων που συσσωρεύονται πάνω σου με τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια Αν λοιπόν ο καθένας μας βρίσκει την ισορροπία στη ζωή του μέσα από αυτό είναι ο μοναδικός υπεύθυνος να το επιλέξει και να συνεχίσει να ζει έτσι, όμως αυτό δε μπορεί να το επιβάλλει σε κανέναν άλλον!
Όσο μιλάς και συζητάς, ως άνθρωπος με πολλές αδυναμίες, βρίσκεσαι σε άμυνα μετά από εντάσεις και σφοδρές αντιπαραθέσεις, κυρίως όταν θίγονται τα “πιστεύω” και ο τρόπος ζωής σου. Σίγουρα νιώθεις να σε κατακλύζουν σκέψεις από πράγματα που βλέπεις σε άλλους για τα οποία έχεις μιαν άλλη άποψη, αυτά όμως ποτέ δε θα έπρεπε να συσσωρεύονται μέσα σου, δεν θα ‘πρεπε να νιώθεις την παραμικρή επιθυμία, ανάγκη ή παρότρυνση να τα εκφράσεις, γιατί απλά την ώρα που βλέπεις κάτι το οποίο δε σου αρέσει ή διαφωνείς η ανταπόκριση της σκέψης σου θα ‘πρεπε να είναι «είναι επιλογή τους να το κάνουν όπως κρίνουν και θέλουν» Ενώ όταν αφορά εσένα ίσως πιο εύκολα το λες και το πιστεύεις, «ότι αυτή είναι η δομή της ζωής μου και αυτός ο τρόπος έκφρασής μου, η δική μου επιλογή!». Είναι μια περισσότερο απλή λογική αυτή. Δε προσπαθούμε να πείσουμε κανέναν ότι αυτό που κάνουμε είναι σωστό, ούτε καν να υπερασπιστούμε ότι αυτό που κάνουμε είναι σωστό για μας! Απλά