ΣΚΕΨΕΙΣ

Χμμμ …. Είναι περίεργο! Σήμερα το απόγευμα ήμουν βουλιαγμένη τελείως! Δεν ήθελα τίποτα να κάνω! Είναι μη μπεις σ’ αυτό το τρυπάκι! Έμεινα λίγα λεπτά ξαπλωμένη στο κρεβάτι και έκανα ταβανοθεραπεία! Φοβερή εφεύρεση! Ανακαλύπτεις καθετί που είναι χαραγμένο στο ταβάνι από την πολυκαιρία, τα απανωτά βαψίματα και τις επεμβάσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς! Μετά, σηκώθηκα. Μουδιασμένη. Ζαλισμένη από την αυτοσυγκέντρωση στο τίποτα! Πήρα το βιβλιαράκι μου και βγήκα στο μπαλκόνι! Με εκπλήσσω ώρες – ώρες. Έκανα μια αλλαγή στα έπιπλα μπαμπού του μπαλκονιού, που εδώ και μέρες θέλω να κάνω και βαριέμαι! Βαριόμουν απλά να τα σύρω σε άλλη θέση! Τι περίεργη που έχω γίνει; Θα απαλλαχτώ ποτέ από όλη αυτή τη κατάσταση – νιρβάνα; Μου άρεσε η νέα τους θέση. Άναψα ένα χαμηλό αρωματικό κερί και άνοιξα το βιβλίο μου. Διάβασα αρκετά! Περίεργο βιβλίο. Περιπέτεια. Είχα καιρό να διαβάσω κάτι παρόμοιο! Πολύ καιρό! Τώρα πως γίνεται να γράφω; Έχει πολύ όμορφη βραδιά απόψε! Και αυτό το περίεργο καλοκαιρινοφθινοπωρινό αεράκι μου έφτιαξε τη διάθεση! Μου ήρθε έτσι η όρεξη απλά να γράψω κάτι. Τι;
Είναι στιγμές που χωρίς να το καταλάβω σταματώ να διαβάζω και το βλέμμα μου τρέχει στη μορφή που παίρνει η γειτονιά μου το σούρουπο. Όλα τα περιγράμματα χάνουν την τραχύτητά τους, το ξεκάθαρο σχήμα τους. Οι γραμμές γίνονται θολές στις άκρες, σχεδόν ατέρμονες. Είναι από τις στιγμές εκείνες που κοιτάς τον εαυτό σου και καταλαβαίνεις ότι έχεις σταματήσει να κάνεις αυτό που έκανες και έχεις απορροφηθεί σε μια άλλη διαδικασία που σχεδόν ασυνείδητα σου επιβλήθηκε. Παρατηρείς γύρω σου.
Mια εικόνα! Οι στιγμές μοναξιάς που επιλέγω είναι σα να ξαπλώνω σ’ ένα κρεβάτι μόνη μέσα στο σκοτάδι με τα μάτια κλειστά! Αφήνω το μυαλό μου να σκεφτεί και να επαναφέρει ό,τι θέλει! Σκόρπια, οτιδήποτε! Σα σκυλί που μαζεύει τη σαβούρα της αυλής και τη φέρνει μπροστά στην πόρτα! Και τότε όσα απ’ αυτά βγάζουν νύχια, κάπου με πειράζουν, χαλάνε την ηρεμία, με θυμώνουν ή με τσατίζουν, τα κρατώ. Και λέω γιατί; Αναρωτιέμαι τι μου προκαλούν και γιατί αντιδρώ έτσι! Μερικές φορές ανακατεύομαι μόνο που τα εντοπίζω, άλλες πάλι όταν ανοίγω τα μάτια είμαι χαρούμενη γιατί δεν αφέθηκα σε τυχαία αρνητικά συναισθήματα, αλλά έψαξα, και αυτό κάτι μου είπε για μένα !!
Ουφ! Δε ξέρω τι κάθομαι και λέω. Είναι που τελικά δεν ήθελα να γράψω κάτι συγκεκριμένο και απλά ήθελα να μιλήσω, να κουβεντιάσω και να κουσκουσέψω με κάποιον! Και διάλεξα να το κάνω έτσι!
Μερικές φορές αναρωτιέμαι όλα αυτά που λέμε εδώ τι μπορεί να σημαίνουν για τον καθένα. Ξέρω καλά πως η οποιαδήποτε γνώμη είναι απλά μια γνώμη, μια κρίση των πραγμάτων μέσα από το κάτοπτρο ενός άλλου. Εγώ είμαι εδώ και εσείς απέναντι και μεταξύ μας δημιουργείται ένα ρεύμα λέξεων, προτάσεων, απόψεων που ανταλλάσσονται, προβληματίζουν, δημιουργούν προκλήσεις για σκέψεις και ερωτήματα που πρέπει να απορριφθούν ή να προχωρήσουν παραπέρα τη σκέψη. Είμαι εδώ και λέω ή ακούω μια γνώμη, όχι για να δώσω ή να πάρω ιδέες για τις πράξεις και τις αποφάσεις μου, αλλά για να τσεκάρω και να προβληματίσω τον εαυτό μου. Αν αποδεχθώ κάτι θα είναι δική μου επιλογή και μόνο. Το δικό μου παιχνίδι σταματά εδώ, σ’ αυτές τις λέξεις! Το δικό σας τώρα αρχίζει ……

Κι αυτός ο χρόνος. Πόσες φορές καταναλώνουμε τη σκέψη μας στο χρόνο που κυλά. Άλλοτε αραιός, σχεδόν άδειος και άλλοτε συμπυκνωμένος σε γεγονότα που ούτε καν προλαβαίνουμε να αντιληφθούμε. Ναι, ο χρόνος που περνάει γίνεται τόσες φορές η εμμονή μου που προσπαθώ να τιθασεύσω. Άλλοτε αυτή η εμμονή γεννιέται ξεκάρφωτα και άλλοτε έχει μια βάση, ένα λιθαράκι που έπεσε κάποια στιγμή και έγινε θεμέλιο. Αλλά ο χρόνος δε παύει να τρέχει, όπως για όλους μας, και εκεί ανάμεσα σε μετέωρες στιγμές νιώθουμε καρφωμένοι στη γη.

«Πρόσεξε μπορεί να μετανιώσεις!!» Ακούγεται θαρρείς ηχώ από το πουθενά. Από πού ξεφυτρώνουν αυτές οι φωνές ώρες – ώρες; Σου ‘ρχετε να δώσεις μια στο κενό και να πετύχεις εκείνη την σκοτεινή οθόνη στο μυαλό σου που μιλάει εκκωφαντικά και σου τρυπάει τα μηνίγγια. Αυτή η φράση της κοινής λογικής είναι το τέλειο αντίδοτο ενάντια στη δημιουργία, στο βήμα μπρος, στην αλλαγή και τη μεταμόρφωση του ανθρώπου σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα θέλω του, τη ζωντάνια και την ανανέωση. Είναι το φρένο!

Έχω και ‘γω τις σειρήνες και τις ύαινές μου. Όλοι τις έχουμε! Έχω τον αμείλικτο χρόνο και τον φόβο που με επισκέπτονται. Έχω τις αντιλήψεις των άλλων που ξεχύνονται γύρω μου και με θυμώνουν. Όχι γιατί υπάρχουν, αλλά γιατί δεν υπάρχει απάντηση στις ερωτήσεις τους. Δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση. Δεν υπάρχει! Είναι και αυτός ένας αγώνας που απλά απαιτεί αντοχές και κατάθεση συναισθημάτων, γιατί σχεδόν πάντα όσο και αν δε το καταλαβαίνουμε η λογική έρχεται σε αντίθεση. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν δύο λογικές. Η κοινή λογική και η άλλη, η δική μας. Και δυο λογικές δε μπορούν να συμπλεύσουν, να συμφωνήσουν, να αλληλοκατανοηθούν. Είναι αδύνατο! Μόνο να απλωθούν και να συνυπάρξουν για λίγο. Στον ίδιο χώρο, στον ίδιο χρόνο, ανάμεσα σε μερικούς ανθρώπους, σε σκόρπιες λέξεις και ήχους φωνής. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υφίσταται κοινή πορεία. Το ιδανικό είναι η κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων και όχι μεταξύ των δύο λογικών. Αυτό πρέπει να επιθυμούμε ……

Καθισμένη ακόμη στο μπαλκόνι με την περίεργη ανάμειξη του Καλοκαιριού με το Φθινόπωρο, που αδημονεί να εισχωρήσει ανάμεσα σε ζεστές μέρες και ανέμελους συνειρμούς, απολαμβάνω τη δύναμη της σκέψης και την απόστασή της από την πράξη. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να αντιληφθούμε αυτή την απόσταση; Πόσο πολύ μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι “το να σκεφτόμαστε είναι σα να πράττουμε!” Tρομερή δέσμευση. Αναρωτιέμαι γιατί να πασχίζουν όλοι να δημιουργούν τέτοιου είδους δεσμεύσεις; Ποιόν έλεγχο προσπαθούν να επιβάλλουν; Είναι ολοφάνερο, και από ότι έχω αποτυπώσει στο χαρτί σήμερα, ότι σκέφτομαι ανάκατα και ασύνδετα πράγματα μεταξύ τους. Μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει επίσης που το μοιράζομαι! Για να σας αποδείξω ότι, όταν κάθεστε και σεργιανίζετε με τη σκέψη σας σε μέρη απρόσιτα και παράλογα είστε απολύτως φυσιολογικοί! Μην ακούτε κανέναν! Είστε αυτό που θα ‘πρεπε να είστε. Άνθρωποι που κάνετε χρήση μιας από τις μεγαλύτερες δυνατότητες του ανθρώπου. Να σκέφτεται!

Μπορώ λοιπόν αυτή την υπέροχη στιγμή του σούρουπου να νιώθω και να σκέφτομαι ό,τι θέλω χωρίς ενοχή! Αυτή η ελευθερία που πάντα υπάρχει μέσα στον καθένα να την κάνει χρήση όποτε θέλει, γιατί ανήκει μόνο στον ίδιο και κανείς άλλος δε μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτήν. Υπάρχει, αλλά όταν έρχεται σε αντίθεση με όλους αυτούς τους κανόνες ηθικής της κοινωνίας και καθωσπρεπισμού και προτεραιοτήτων και αποκλεισμού ‘γιατί αυτό είναι το “σωστό”, τότε δημιουργεί ενοχές ή καλύπτεται από ενοχές και δε πραγματοποιείται ποτέ! Σήμερα όμως μπορώ να σκεφτώ οτιδήποτε! Το συνειδητοποιώ και το επιλέγω! Μπορώ να το κάνω χωρίς ενοχές, να το απολαύσω, να το κανακέψω, να το χαϊδέψω και να το βροντοφωνάξω! Φοβερή αίσθηση!! Έτσι τα συναισθήματα δε τα κυκλώνουν οι ενοχές, γιατί απλά οι πράξεις απομυθοποιούνται. Και εκεί είναι το ζήτημα! Οι πράξεις, που δίνουν υπόσταση στις σκέψεις, είτε γίνουν είτε όχι, είναι αυτές που ενοχοποιούν τα συναισθήματα! Οπότε, κακές, λάθος, αμαρτωλές σκέψεις δεν υπάρχουν, παρά μόνο όταν συσχετίζονται με τις πράξεις, και παρά μόνο όταν οι πράξεις κατηγοριοποιούνται! Φαύλος κύκλος!

Όλο αυτό ξέρετε με τι μου μοιάζει; Σαν ένα μακροβούτι διαρκείας που δε μ’ ενδιαφέρει αν μου κοπεί η ανάσα, και αν παλεύω με το βυθό να ξαναβγώ επάνω, και αν καταλήξω στην άμμο με ένα φιλί της ζωής να προσπαθεί να με συνεφέρει! Θα έχω κερδίσει το μακροβούτι, τη βουτιά, την επαφή με το νερό, τη διήθηση στο βάθος, το άγγιγμα του βυθού και γιατί όχι την παραδομένη ανάσυρση και ένα ….. φιλί ζωής …. Ποιος ξέρει τι μπορεί να σου κρύβει η ζωή μέσα από την επαναφορά μετά από τον κίνδυνο του θανάτου; Και αν είναι να ‘ρθει ο θάνατος και το τέλος, το οποιοδήποτε τέλος, πάλι θα ‘μαι εκεί να πω ‘Ευχαριστώ’ που έζησα όλα αυτά. Στο ταξίδι, σ’ αυτό το φωτεινό τούνελ, πιάνω σφιχτά από το χέρι όσα έζησα, όχι γιατί δε θέλω να τα χάσω, αλλά γιατί αυτά ήταν η ζωή, η πραγματική ζωή, η επιλεγμένη μου ζωή.

Όλοι πια μιλάνε για τη «ζωή χωρίς λουρί»! Λουρί που μας βάζουν οι άλλοι, που βάζουμε στον εαυτό μας. Που μας βάζουν οι συμβάσεις μας, η κοινωνία, οι προκαταλήψεις, το περιβάλλον. «Μια ζωή χωρίς λουρί!» Θεωρείται ίσως το όνειρο της ελευθερίας. Ίσως δεν είναι τόσο … δύσκολο. Μπορεί να ζεις μέσα σε ένα αγρόκτημα, σε έναν κήπο, σε μια αυλή, αλλά χωρίς λουρί. Ελευθερία δεν είναι μόνο να τρέχεις και να διασχίζεις ελεύθερος τον κόσμο! Αλλά απλά να τρέχεις και να διασχίζεις ελεύθερος, αυτό που επέλεξες, το αγρόκτημα, την αυλή, τον κήπο …….
Θέλουμε να ζούμε τη ζωή μας γεμάτη ανεξαρτησία, παράτολμες κινήσεις, ρίσκο. Αλλά πάντα βρίσκουμε μια δικαιολογία για να μη το κάνουμε! Γιατί; Εμείς οι καημένοι έχουμε εκείνο ή το άλλο που μας σταματάει. Η ζωή είναι μια τρέλα όταν συνειδητοποιείς ότι θες να τη ζήσεις τρελά! Όταν θες! Όταν συνειδητά επιλέγεις αυτά που θες! Ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο! Τότε η ζωή γίνεται τρέλα από τη μια μέρα στην άλλη, και ο κόσμος αλλάζει μορφή γιατί αλλάζουμε εμείς …..
Kάθομαι ακόμα στο μπαλκόνι και το σούρουπο έσβησε μαζί με τον ήλιο στη Δύση. Σχεδόν σκοτάδι. Σχεδόν νύχτωσε. Αυτό το ‘σχεδόν’ με κάνει να γυρίσω τις ώρες πίσω, στο απόγευμα, στο απομεσήμερο, στο μεσημέρι, στο καλοκαίρι, στις διακοπές που δε λένε να εγκαταλείψουν τη σκέψη μου …..
Καθισμένη στην είσοδο κυκλαδίτικου σπιτιού, στα λευκά σκαλιά, μέρα μεσημέρι, καυτό, ο ήλιος δυνατός στο άσπρο των τοίχων αντανακλά. Μισοκλείνω τα μάτια από το πολύ φως. Τα τζιτζίκια δυνατά, το αεράκι ανακατεύει τα μαλλιά, χαϊδεύει το πρόσωπο. Η ματιά περπατάει, η σκέψη πετάει, ψηλά, ουρανός καταγάλανος, άσπρα σύννεφα σκορπισμένα από το μελτέμι, γλάροι απλώνουν τα φτερά τους και ‘γω μαζί τους ……