ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ

Δυο – τρεις σκέψεις που φθάσανε ταξιδεύοντας, δυο – τρεις λέξεις που έγιναν έμπνευση, μοίρασμα ……. Σήμερα επιλέγω σε συνέχεια δύο απόψεις, δύο σειρές σκέψεων. Η πρώτη προκλητική. Η δεύτερη προέκυψε από ανυπόμονες σκέψεις ….. από εκείνες που κάνουμε σε ένα μπαλκόνι, ένα σούρουπο Φθινοπωρινό ……

Ο Πάνος λέει …..
«Καμιά φορά σκέφτομαι... Τι είναι πιο σωστό... Να ακολουθούμε το ένστικτό μας ή μια λογική επαγωγική σκέψη; Ή και τα δύο; Μπορεί το ένστικτο, η παρόρμηση, να μπει σε μια παρένθεση και μετά να αναλύσουμε τα τι και τα πως και να πράξουμε κάτι παραπλήσιο της ενστικτώδους παρόρμησής μας, αλλά όχι ακριβώς;

Για παράδειγμα, το ένστικτο, η παρόρμηση, μου λέει να παρατήσω τα πάντα και να τα τινάξω όλα στον αέρα, να ακολουθήσω τα συναισθήματα και τις ατόφιες επιθυμίες μου. Η επαγωγική λογική μου λέει να δω τα πράγματα πιο σφαιρικά και υπεύθυνα και να λειτουργήσω έξυπνα και μεθοδικά και να περιμένω τα συναισθήματα να ωριμάσουν και να δοκιμαστούν και σιγά – σιγά με βήματα προσεκτικά και αφού πρώτα ζήσω αποσπάσματα αυτού που θέλω, τότε να πάρω μια απόφαση.

Πόσο κοντά είναι αυτά στην αρχική παρόρμηση; Μήπως μέχρι να έρθει το αποτέλεσμα του συνδυασμού παρόρμησης και λογικής τα συναισθήματα θα έχουν αποστειρωθεί και δε θα είναι πλέον το ίδιο;

Τι χάνουμε όταν αρνούμαστε την αρχική παρόρμηση – είτε από φόβο, είτε από λογική, είτε από ευθύνες και υποχρεώσεις – και περιμένουμε αυτήν την κατάλληλη στιγμή; Ποιος μπορεί να πει ότι είναι αρκετά ελεύθερος να κινηθεί ανάλογα με την παρόρμηση του; Είναι κανείς τόσο ελεύθερος ώστε να παρατήσει τα πάντα για κάτι που το ένιωσε μέσα του τόσο καλό που δε γινόταν να το χάσει ή να το εκλογικεύσει και να εξαφανιστεί παίρνοντας αγκαλιά το όνειρο;

Και το μεγαλύτερο ερώτημα όλων …. Αν θέλουμε κάτι τόσο πολύ, δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο να μας σταματήσει, τίποτα απολύτως; Κι όταν μπαίνει η λογική μέσα στην παρόρμηση, τι σημαίνει; Πως δε το θέλουμε αρκετά οπότε στεκόμαστε στην άκρη και το εκλογικεύουμε για να το φέρουμε πιο χαμηλά και απτά από ότι είναι; Ή απλώς μεγαλώσαμε και χάσαμε από μέσα μας το παιδί που χτυπιέται έξω απ’ τη βιτρίνα γιατί το θέλει πολύ αυτό το παιχνίδι και δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό;»

Και η Νατάσσα λέει …
«Δύο έννοιες με διαφορετική βαρύτητα η καθεμία, ένστικτο και επαγωγική λογική. Δύο έννοιες που μοιάζουν αντίθετες, με άλλη ουσία, με άλλη εφαρμογή. Η πρώτη αίσθηση στη σκέψη είναι ότι λεκτικά μπορεί να υφίστανται. Aλλά ουσιαστικά έχουν πρακτική βάση στη ζωή μας; Και αν έχουν; Μήπως είναι επιφανειακή χωρίς να ανταποκρίνονται στον εαυτό αλλά ούτε και στις επιθυμίες;

Το απόσταγμα ουσίας που μένει και ακολουθείται συνειδητά, και μετά από αρκετό προβληματισμό εσωτερικό, είναι ένα επαγωγικό ένστικτο!! Ένα ένστικτο που γεννιέται και προχωρά, εξελίσσεται, διαμορφώνεται, απλώνεται και εν τέλει πραγματοποιείται ή όχι. Δεν είναι λογική σειρά, δεν είναι πεπατημένη οδός, δεν είναι κατεστημένο ούτε και αποστείρωση συναισθημάτων. Είναι ένα ένστικτο που για να νιώσεις την επίτευξή του πρέπει να ακολουθήσεις το δρόμο του. Δεν είναι και δε θέλουμε να είναι πυροτέχνημα, γιατί έτσι χάνει την ουσία του με τη γέννησή του, χάνει τη διάρκειά του, την απόλαυση, την παρατεταμένη αγκαλιά του ονείρου. Χάνει τελικά το σκοπό της πραγμάτωσής του αφού δε διατηρεί στο χρόνο, στο μυαλό και στη σκέψη, το αποτύπωμά του παρά μόνο τη λάμψη του! Αν κάτι πάρει αυτή τη μορφή τότε δεν είναι ένστικτο ουσίας, αλλά παρόρμηση της στιγμής χωρίς επιθυμία, παρά μόνο στιγμιαία λάμψη.

Το ένστικτο δε μπαίνει σε παρένθεση, αλλά είναι ενσωματωμένο στην εξέλιξή του και δεν πραγματοποιείται κάτι παραπλήσιο, αλλά αυτό που από τη σκέψη παίρνει μορφή και υπόσταση. Είναι σα μετάφραση, σαν απεικόνιση, σα να μεταφέρεις τις μουσικές νότες στο μουσικό όργανο και να τις ακούς. Η επαγωγική του ενστίκτου δεν είναι αλλοίωση, είναι απλά μεταφορά προς πραγμάτωση, είναι ουσιαστικά η επιθυμία που μπορεί να πραγματοποιηθεί και πρέπει να περάσει από μια διαδικασία. Αλλιώς είναι σα να μη ξέρεις τι κρατάς, σα να πιστεύεις ότι ακούς μουσική διαβάζοντας νότες. Είναι ωραίο να έχεις τις νότες, να ανακαλύπτεις το τραγούδι, να τρελαίνεσαι από τον ενθουσιασμό ότι έχεις κάτι τόσο σημαντικό στα χέρια σου, αλλά τελικά τι επιλέγεις; Να τρέχεις αγκαλιά με τις νότες ή με το τραγούδι στ’ αυτιά σου; Και για να ακουστεί τραγούδι πρέπει να υπάρξει μονοπάτι, όργανο, μελωδία ……

Το «να παρατήσω τα πάντα και να τα τινάξω όλα στον αέρα, να ακολουθήσω τα συναισθήματα και τις ατόφιες επιθυμίες μου» αν το απομονώσει κανείς, αν απομακρυνθεί λίγο και το κοιτάξει κατάματα υπάρχουν διάφορα ενδεχόμενα ν’ αντικρίσει ανάλογα με το πόσο συνειδητοποιεί αυτό που λέει.

Ίσως τελικά να μοιάζει ένα κουβάρι από λέξεις με δυνατό νόημα που όμως δεν ανταποκρίνονται σε κάτι. Δεν αντιπροσωπεύουν κάτι. Είναι λόγια που ξεσηκώνουν, παθιάζουν, αλλά …. μετά; Υπάρχει μετά; Μετά πέφτεις, γιατί αυτό είναι κάτι αδύνατο να συμβεί όταν το βάλεις δίπλα στον εαυτό σου ως υποκείμενο, σαν κινητήρια δύναμη πραγμάτωσης. Είναι σα να ήταν λόγια που τα πήρε ο αέρας. Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσεις αυτό που λες, μένεις χωρίς να έχεις πει τίποτα και αναρωτιέσαι τι είναι αυτό; Πως προέκυψε; Απλά προκύπτει σα διαδικασία έκφρασης και τίποτε άλλο. Αυτό δεν είναι ένστικτο, ίσως μια επιθυμία, αλλά χωρίς εξέλιξη!

Ίσως μετά την πρώτη αυτή σκέψη καταφύγει κανείς στην …. επαγωγική λογική ως διαδικασία πραγμάτωσης ενός ενστίκτου χωρίς την οποία δε θα μπορούσε ποτέ (για εκείνον) να λάβει πραγματικές διαστάσεις το ίδιο το ένστικτο. Επαγωγική λογική όμως κυριολεκτικά μπορεί να είναι το ένστικτο που εκλογικεύεται, που παραμορφώνεται και προσαρμόζεται στα λογικά δεδομένα. Αυτό όμως δεν είναι επαγωγικό ένστικτο! Είναι εμφανής η διαφορά. Να προσπαθώ να πραγματοποιήσω ένα ένστικτο και αυτό να με ενθουσιάζει. Και να προσπαθώ να εκλογικεύσω ένα ένστικτο και να το βάλω σε καλούπια χάνοντας το σκοπό που με απογειώνει!

Το ένστικτο, η παρόρμηση και οτιδήποτε φαινομενικά παράτολμο, σε σχέση με την μέχρι τώρα ζωή που επιλέγουμε να έχουμε, δεν είναι κάτι που γεννιέται και παραμένει στη σφαίρα του απραγματοποίητου, του δύσκολου, του ρίσκου, του παρακινδυνευμένου. Είναι κάτι δικό μας. Είναι κάτι που οι επιθυμίες μας και ο αυτόνομος, δικός μας, εαυτός δημιούργησε για να μας πει κάτι. Το πώς θα το χειριστούμε και πως θα το ονομάσουμε έχει να κάνει με την αποφασιστικότητά μας και πόσο αυτή έχει καλλιεργηθεί μέσα μας σε σχέση με τη συνείδηση της ζωής που θέλουμε κάθε στιγμή να ζούμε και να επιλέγουμε.

Ίσως λοιπόν και να καταφέρνουμε να πούμε … «Ναι, μπορούμε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα» όταν έχουμε μέσα μας τη συνείδηση ότι αυτό είναι η επιλογή μας, η δική μας επιλογή, για να πάμε ένα βήμα ή πολλά περισσότερα μπρος, για να κατακτήσουμε αυτό που είναι ο εαυτός μας, για να ζήσουμε τη ζωή που επιθυμούμε δίνοντάς τη το χρώμα, την αύρα και την μορφή που πραγματικά θα μας κάνει τόσο ευτυχισμένους όσο περισσότερο είναι στο δικό μας χέρι να είμαστε!