ΒΥΘΟΣ
Χλωμή αυγή ξεπροβάλλει μέσα από τα όνειρα
Λάγνος ρυθμός αφήνει τον ήχο του κύματος να ξεθωριάσει
Ήχοι τυμπάνων κρούουν διαπεραστικά μέσα στα αυτιά, ναρκώνουν
Αιώρηση με τα μάτια κλειστά, λίγα εκατοστά πάνω από τη θάλασσα,
το μπλε, το κύμα, τον αφρό.
Απλώνουν στο πλάι τα χέρια. Ανοίγει η αγκαλιά, Ανατολή και Δύση.
Ο ήλιος καίει το πρόσωπο, τα βλέφαρα, τα χείλη.
Πόνος.
Βουλιάζει το κεφάλι στο νερό και ακούγεται ο ήχος από τις πέτρες που κινούνται στο βυθό.
Βουλιάζει το μέτωπο, τα μάτια, το στόμα.
Τα μαλλιά απλώνουν.
Φλόγες που σβήνουν από το κύμα και αναζωπυρώνονται από τον ήλιο.
Το κορμί αιωρείται, το κεφάλι βουλιάζει, μα η ανάσα σταθερή, βαθιά.
Αρμύρα και βουητό ξοδεύονται.
Κομμάτια ελευθερίας χτυπάνε πάνω στο σώμα, στα μουλιασμένα φτερά.
Η ταχύτητά ανυπολόγιστη. Ταχύτητα από τις πτήσεις, τις περασμένες.
Τροχιά από πούπουλα που ανεμίζουν στον ορίζοντα και ξεμακραίνουν.
Τα μάτια ανοίγουν μέσα στο νερό.
Ανάμεσα στον εαυτό και το φως, νερό.
Ανάμεσα στον εαυτό και το βυθό, η ελευθερία.
Ανάμεσα στον εαυτό και την καρδιά οι ήχοι των τυμπάνων που ξεκουφαίνουν.
Αφήνομαι.
Βαραίνω.
Βυθίζομαι.
Ξαπλώνωστο βυθό. Στη λευκή κάτασπρη άμμο.
Αγκαλιάζω τα γόνατα, βάζω ανάμεσα το κεφάλι.
Κουρνιάζω.
Λάγνος ρυθμός αφήνει τον ήχο του κύματος να ξεθωριάσει
Ήχοι τυμπάνων κρούουν διαπεραστικά μέσα στα αυτιά, ναρκώνουν
Αιώρηση με τα μάτια κλειστά, λίγα εκατοστά πάνω από τη θάλασσα,
το μπλε, το κύμα, τον αφρό.
Απλώνουν στο πλάι τα χέρια. Ανοίγει η αγκαλιά, Ανατολή και Δύση.
Ο ήλιος καίει το πρόσωπο, τα βλέφαρα, τα χείλη.
Πόνος.
Βουλιάζει το κεφάλι στο νερό και ακούγεται ο ήχος από τις πέτρες που κινούνται στο βυθό.
Βουλιάζει το μέτωπο, τα μάτια, το στόμα.
Τα μαλλιά απλώνουν.
Φλόγες που σβήνουν από το κύμα και αναζωπυρώνονται από τον ήλιο.
Το κορμί αιωρείται, το κεφάλι βουλιάζει, μα η ανάσα σταθερή, βαθιά.
Αρμύρα και βουητό ξοδεύονται.
Κομμάτια ελευθερίας χτυπάνε πάνω στο σώμα, στα μουλιασμένα φτερά.
Η ταχύτητά ανυπολόγιστη. Ταχύτητα από τις πτήσεις, τις περασμένες.
Τροχιά από πούπουλα που ανεμίζουν στον ορίζοντα και ξεμακραίνουν.
Τα μάτια ανοίγουν μέσα στο νερό.
Ανάμεσα στον εαυτό και το φως, νερό.
Ανάμεσα στον εαυτό και το βυθό, η ελευθερία.
Ανάμεσα στον εαυτό και την καρδιά οι ήχοι των τυμπάνων που ξεκουφαίνουν.
Αφήνομαι.
Βαραίνω.
Βυθίζομαι.
Ξαπλώνωστο βυθό. Στη λευκή κάτασπρη άμμο.
Αγκαλιάζω τα γόνατα, βάζω ανάμεσα το κεφάλι.
Κουρνιάζω.
4 Comments:
Όμορφες λέξεις και μπλογκ...
Καλως σε βρηκα και στο άλλο σου δικτυακό σπίτι. :)
Λοιπόν , θα σου πω τώρα κάτι όμορφο... Καθως διάβαζα το post σου "Βυθος". Στο σημείο που γραφεις:
Ήχοι τυμπάνων κρούουν διαπεραστικά μέσα στα αυτιά, ναρκώνουν
Αιώρηση με τα μάτια κλειστά, λίγα εκατοστά πάνω από τη θάλασσα,
το μπλε, το κύμα, τον αφρό.
,ήρθε στα αυτιά μου ο ήχος των τυμπάνων από κάποιο κοντινο σπίτι.
Απίθανη σύμπτωση!
Μου έχει συμβεί κι εμένα αυτό που λες! Νομίζω μερικές φορές πως όλα κάνουν ένα κύκλο! Δε ξέρουμε από που ξεκινάνε ούτε που τελειώνουν ... απλά ότι περνάνε και από μας .... κάπου, κάποιος, κάποτε ... "ήξερε" ότι μας αφορούσαν .... Άραγε ένα κείμενο γράφεται για μια στιγμή μας; ή μια στιγμή δημιούργησε ένα κείμενο για μας .....
Το σίγουρο είναι ότι αν βιώνουμε έτσι τις στιγμές μας, τότε όλες γίνονται μοναδικές ... για μας, για κάθε κείμενο, για κάθε ήχο, για κάθε αίσθηση ....
Ετσι , οπως τα λες είναι....
Κι αυτό το πλέξιμο είναι που τις κάνει μαγικές. Ηχοι , κείμενα , στιγμές όλα ανακεύονται μεταξύ τους.
Η ζωή η ίδια είναι τέχνη :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home