ΑΕΡΑΣ

Αέρας. Ο αέρας που φεύγει και έρχεται. Ο αέρα που περνά και …. σταματά ή συνεχίζει; Ξεψυχά όπως θα έλεγε ο ποιητής ή προχωρά στο αέναο ταξίδι στο χρόνο;
Ο αέρας που φυσά και αγγίζει. Ακουμπά. Αναριγά η αφή. Ποιος είναι εκεί για να το νιώσει; Ποιο κορμί απομονώνει τις αισθήσεις, τις σκέψεις και τις επιρροές για να νιώσει απλά τη στιγμή. Το δευτερόλεπτο. Το άγγιγμα. Εκείνο που περνά και χάνεται και δε περιλαμβάνει παρά μόνο αφή. Παρά μόνο στιγμή. Και ότι πεις νιώσιμο. Και ότι νιώσεις … τελειώνει και κλείνει ο κύκλος. Ολοκληρώνεται η πρώτη και σημαντικότερη στιγμή που πυροδοτεί τη συνέχεια, τη σκέψη, τη γνώση, την ανάλυση. Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για ν’ ακολουθήσει ένας άλλος ατέλειωτος και ατέρμονος χορός περίπλοκων συνδυασμών και συνθέσεων του μυαλού. Όμως η στιγμή που περνά και χάνεται είναι μοναδική, αστείρευτη ανεπανάληπτη στο χρόνο.
Πόσο δεμένη με τη σκέψη είναι η αίσθηση και η ανταπόκριση της αφής μέσα μας; Πόσο εύκολα θυσιάζουμε στο βωμό της αιτιολόγησης αυτό που δεν απαιτεί παρά μόνο ….. να το νιώσεις; Και να κλείσει, να τελειώσει, να ολοκληρωθεί. Δύο χρόνοι. Δύο επίπεδα. Εκεί που όλα ήταν ένα …. Τώρα υπάρχει. Αναδύθηκε από μια στιγμή ακίνητη μέσα στον αέρα που φυσά. Που αγγίζει το δέρμα. Που το νιώθεις και …. Τελείωσε. Δεν υπάρχει συνέχεια. Δεν υπάρχει μετά.
Μήπως τελικά αυτό που μας σπρώχνει στην εξήγηση είναι αυτή η ναυτία που προκαλεί η μη ύπαρξη του μετά; Η ανάγκη να συνεχίζεται κάτι επ’ αορίστου με τη σκέψη, τη γνώση, την ανακάλυψη; Μήπως είναι ο φόβος να παραδοθούμε σε μια στιγμή που δε θα έχει συνέχεια; Εξέλιξη; Που θα αφήνει το αίσθημα της αδυναμίας να παρατείνουμε αυτό που νιώθουμε και μόνο. Η μη ύπαρξη του μετά που πυροδοτεί τον ανθρώπινο φόβο μπροστά σε αυτό που στιγμιαία υπάρχει και χάνεται διότι απαιτεί να βιώνεται για όσο διαρκεί χωρίς να μπορέσει να το κουβαλήσει κανείς στο χρόνο επιβεβαιώνοντας την ύπαρξή του
Αυτή η στιγμή είναι η ίδια η επαφή με την ψυχή, που δε διψά για γνώση και προβληματισμό, αλλά που η ίδια δημιουργεί από την ύπαρξη στιγμών ατόφιων, χωρίς συνέχεια. Και κατ’ επέκταση μόνο έτσι εξελίσσεται. Ενώ η σκέψη εξελίσσεται με την ανάλυση, την επεξήγηση, τη συνεχιζόμενη δράση.
Αυτή μπορεί να θεωρηθεί η ανατροφοδότηση της ψυχής και της περίπλοκης, για τον νου, διαδικασίας, να δημιουργεί και όχι να επεξεργάζεται! Να προσφέρει αυτό που αυτοδημιουργείται μέσα της και δε «κατασκευάζεται».