ΨΥΧΗ

Μονοπάτια υγρά κάτω από τις πατούσες,
γυμνά τα πόδια γεμίζουν χώμα.
Περπατώ και αγγίζω με την ανάσα το φύλλωμα των δέντρων.
Το βλέμμα κρυφά κουρνιάζει σε σύννεφα λευκά που τρέχουν.
Αέρας …..
Η ψυχή μαζί του αλητεύει σε μέρη άγνωστα, φωτεινά,
καθαρά, γεμάτα άμμο λευκή από την έρημο.
Σουρούπωσε ο Νοτιάς και σμίλεψε το κορμί ανάμεσα σε δάχτυλα σχοινοβάτη.
Τα μαλλιά μακριά, κατακόκκινα,
τα έκλεισε στις χούφτες του ένας μάγος απ’ την Ανατολή.
«Δικά μου είναι», λέει ….
«Δικά σου ήταν», λέω, «τώρα είναι της φωτιάς ….»
Πέρασαν χρόνια αφημένα δίπλα σε τζάκι άκαυτο
Χρόνια γεμάτα μυρωδιές από αναμνήσεις.
Μικρά μυστικά ψιθύρισε στο στόμα μου η ομορφιά της θάλασσας.
Το νησί ….. Ποιο να ‘σαι αλήθεια;
Βαθιά ξεχασμένα πάθη αγγίζουν το γαλαζοπράσινο σάλι μου,
κρέμεται η άκρη του στο χωμάτινο δρόμο
Γονατίζω στη σκιά της επιθυμίας και τα κλείνω στην αγκαλιά μου.
Θα ‘ρθω το ξέρω … κάποτε ….
Μακάρι ……