ΒΥΘΟΣ

Χλωμή αυγή ξεπροβάλλει μέσα από τα όνειρα
Λάγνος ρυθμός αφήνει τον ήχο του κύματος να ξεθωριάσει
Ήχοι τυμπάνων κρούουν διαπεραστικά μέσα στα αυτιά, ναρκώνουν
Αιώρηση με τα μάτια κλειστά, λίγα εκατοστά πάνω από τη θάλασσα,
το μπλε, το κύμα, τον αφρό.
Απλώνουν στο πλάι τα χέρια. Ανοίγει η αγκαλιά, Ανατολή και Δύση.
Ο ήλιος καίει το πρόσωπο, τα βλέφαρα, τα χείλη.
Πόνος.
Βουλιάζει το κεφάλι στο νερό και ακούγεται ο ήχος από τις πέτρες που κινούνται στο βυθό.
Βουλιάζει το μέτωπο, τα μάτια, το στόμα.
Τα μαλλιά απλώνουν.
Φλόγες που σβήνουν από το κύμα και αναζωπυρώνονται από τον ήλιο.
Το κορμί αιωρείται, το κεφάλι βουλιάζει, μα η ανάσα σταθερή, βαθιά.
Αρμύρα και βουητό ξοδεύονται.
Κομμάτια ελευθερίας χτυπάνε πάνω στο σώμα, στα μουλιασμένα φτερά.
Η ταχύτητά ανυπολόγιστη. Ταχύτητα από τις πτήσεις, τις περασμένες.
Τροχιά από πούπουλα που ανεμίζουν στον ορίζοντα και ξεμακραίνουν.
Τα μάτια ανοίγουν μέσα στο νερό.
Ανάμεσα στον εαυτό και το φως, νερό.
Ανάμεσα στον εαυτό και το βυθό, η ελευθερία.
Ανάμεσα στον εαυτό και την καρδιά οι ήχοι των τυμπάνων που ξεκουφαίνουν.
Αφήνομαι.
Βαραίνω.
Βυθίζομαι.
Ξαπλώνωστο βυθό. Στη λευκή κάτασπρη άμμο.
Αγκαλιάζω τα γόνατα, βάζω ανάμεσα το κεφάλι.
Κουρνιάζω.