ΠΤΗΣΗ ΝΟΗΤΗ

Ελάτε να κάνουμε μια πτήση νοητή στον πιο κοντινό μας προορισμό, τον εαυτό μας …….. Ελάτε να φωτίσουμε το βλέμμα μας με τη ματιά των άλλων .....

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ, ΕΒΡΟΥ, Greece

Δε θα γράψω για το τι είμαι ... αλλά για το τι θα' θελα να είμαι! Ένα θαλασσοπούλι γεννημένο να' ναι ελεύθερο για πάντα! Πέταγμα και θάλασσα μαζί, φτερά και αρμύρα, απεραντοσύνη και βυθός. Μαγεία και λαχτάρα ……

Δευτέρα, Μαΐου 22, 2006

ΑΓΑΠΗ

Αγάπη ……, ας τη προσεγγίσουμε από εκείνο το μικρό τούνελ στην άκρη του μυαλού μας, που στο τέλος του πλημμυρίζει με φως, ... με αλήθεια.! Αυτή η αλήθεια είναι πραγματική, και όχι ψευδαίσθηση. Είναι μια αλήθεια μόνη και ξεκάθαρη, που στον αντίποδά της δεν έχει το ψέμα. Δεν έχει τίποτα. Απλά υπάρχει σα μοναδικό, πρωτότυπο και αρχέτυπο σημείο στο χρόνο, στη ζωή, στο πάντα!

Είμαι σπίτι. Ξάπλωσα να κοιμηθώ με το γιο μου μέσα σε ένα καυτό μεσημέρι. Εκείνος σε ανύποπτο χρόνο μου ψιθυρίζει απαλά, «Σ’ αγαπώ!» Τον αγκαλιάζω, ήταν τόσο τρυφερό, και με ένα κρυφό γελάκι τον ρωτάω «Γιατί;» Και μου έδωσε την σημαντικότερη απάντηση που έχω ακούσει ποτέ μου. Αυτή που ίσως δίνει τη μοναδικά σημαντική απάντηση σ’ αυτό το στραπατσαρισμένο γιατί. Μια απάντηση στο χιλιοαπαντημένο και παράλληλα αναπάντητο στους αιώνες ερώτημα «τι είναι αγάπη …;».

Η αφοπλιστική και μονολεκτική απάντηση του γιου μου ήταν «Γιατί …. Θέλω!!!» Συγκλονίστηκα! Έμεινα ακίνητη και χάζευα το μικρό προσωπάκι! Σ’ αγαπάω, γιατί θέλω! Όχι γιατί είσαι η μαμά μου, η αδερφή μου, ο άντρας μου, ο παιδικός μου φίλος! Όχι γιατί είσαι κάτι σημαντικό στη ζωή μου, όχι γιατί έχουμε περάσει τόσα μαζί, όχι γιατί μοιραστήκαμε ευχάριστες και δυσάρεστες αμέτρητες αναμνήσεις, όχι γιατί συμβιώνουμε τόσο αρμονικά! Όχι! Σ’ αγαπάω γιατί θέλω! Γιατί το θέλω! Γιατί το θέλω! Δεν υπάρχει παραπάνω εξήγηση σ’ αυτό. Επειδή το θέλω! Το επιλέγω! Το νιώθω! Γιατί είναι κάτι που ουσιαστικά δεν έχει να κάνει άμεσα με σένα, αλλά με μένα! Με ότι μέσα μου νιώθω για σένα, με ότι θέλω από σένα. Και αυτά είναι δικά μου!

Δεν επηρεάζεις εσύ την αγάπη μου για σένα, αλλά εγώ είμαι ο μόνος υπεύθυνος γι’ αυτό! Και τότε η αγάπη παύει να μπαίνει σε καλούπια, παύει να αποτελεί μπούσουλα, συνταγή, ρουτίνα, συνήθεια. Η αγάπη μπορεί να υπάρξει και να σταθμεύσει παντού, να ταξιδεύει και να κοιμάται όπου να ναι, μακριά ή κοντά, χωριστά ή μαζί! Αυτή η αγάπη μπορεί να χτίσει καινούριους κόσμους, γιατί δε δεσμεύει δυο ανθρώπους δένοντάς τους με την αλληλεξάρτηση, αλλά λειτουργεί αυτόνομα μέσα στον καθένα.

Αυτή η αγάπη γκρεμίζει τους φραγμούς, τα όρια, τα κατεστημένα. Γιατί αυτή η αγάπη ΘΕΛΕΙ! Μπορεί να θέλει! Δεν υποτάσσεται, δεν κατευθύνεται, δεν οριοθετείται από συμπεριφορές. Αυτή η αγάπη δεν απαιτεί, γιατί δεν προέρχεται από κάπου. Αυτή η αγάπη απλά γεννιέται και υπάρχει, γιατί θέλει! Και όταν κάτι δημιουργείται από ένα θέλω, υπάρχει για πάντα, γιατί έχει το στίγμα της δύναμης, της επιθυμίας, της λαχτάρας. Αυτή η αγάπη δεν επισκιάζεται, δεν παραγκωνίζεται, αλλά μπορεί και συνυπάρχει. Δε χάνει το λαμπερό κόκκινο της, δε χάνει τη σειρά της, απλά διατηρεί τη μοναδική θέση της ανάμεσα στα θέλω, στα μοναδικά στοιχεία ενός ανθρώπου που δε ξεχνιούνται ποτέ!

Ανακατέψτε τις αναμνήσεις σας και προσπαθήστε να εντοπίσετε στιγμές και γεγονότα στο παρελθόν. Κάποια τα θυμάστε σαν να ‘ταν χθες και κάποια από το χθες πολεμάτε να τα θυμηθείτε. Τότε αναρωτηθείτε, γιατί; Αγγίξτε αυτές τις έντονες αναμνήσεις και παρατηρήστε γιατί τις θυμάστε. Το πιθανότερο είναι να δείτε ότι αυτές περικλείονταν από ένα τεράστιο θέλω! Γι αυτό έχουν μείνει χαραγμένες παντοτινά. Γι αυτό και σημαντικά γεγονότα της ζωής μας εξασθενίζουν, γιατί τα περισσότερα από αυτά πρέπει να γίνουν για κάποιο λόγο και όχι γιατί ένα τεράστιο «θέλω» τα σπρώχνει να πάρουν μέρος στη ζωή μας!

Είναι κινήσεις, πράξεις, εκφράσεις που έχουν ταυτιστεί με έναν τρόπο ζωής που πρέπει να είναι …. κάπως έτσι. Είναι εκεί που απομακρυνόμαστε τόσο πολύ από αυθεντικές, δικές μας εκφράσεις επηρεαζόμενοι από αυτό που πρέπει, που έχει καθιερωθεί, που αποτελεί γενικώς παραδεκτή επιβεβαίωση αγάπης! Πόσο φθηνό ακούγεται! Πόσο απρόσωπο! Είναι τελικά εκεί που ο άλλος έχει στήσει καρτέρι, όχι για να δει τι κάνεις για να εκφράσεις αυτό που νιώθεις, αλλά για να δει αν τελικά αυτό που κάνεις στρέφεται προς εκείνον και τον επιβεβαιώνει!

Είναι σα να σε αγνοούν, είναι σα να παίρνεις αξία μόνο αν συμβαδίσεις μαζί με τον άλλον, μαζί με αυτό που ονομάζεται κοινή λογική και παραδεκτή συμπεριφορά!. Είναι αυτή η τάση για ταύτιση, που τελικά είναι η παγίδα. Είναι εκεί που η διαφορετικότητα στην αγάπη αιωρείται, υπάρχει, αλλά όταν πάει να εφαρμοστεί παραβλέπεται ως ανασταλτικός παράγοντας. Και ένα - ένα βήμα, μικρό - μικρό γεγονός συνωστίζονται κινήσεις που εν τέλει χρόνια ολόκληρα έχουν καταργήσει την εφαρμογή της διαφορετικότητας και την έχουν αφήσει απλά να κουρνιάζει σε ένα μικρό χώρο μέσα στο σπίτι.

Δεν την απορρίπτουμε, την ξέρουμε, είναι εκεί. Τη βλέπουμε, την επαινούμε κάπου – κάπου, αλλά στο σαλόνι μας δε τη βάζουμε, δεν έχει θέση εκεί! Εκεί για να μπορέσουμε να συνυπάρχουμε πρέπει να είναι όλα αρμονικά, ταιριαστά, όμορφα. Και η διαφορετικότητα δεν είναι όμορφη, δεν είναι αρμονική, δεν είναι ταιριαστή. Είναι όμως τόσο δυναμική, τόσο έντονη, γίνεται τόσο τεράστια όσο την περιορίζεις, που είναι αναπόφευκτο μια μέρα να διεκδικήσει μερίδιο ζωής, γιατί είναι η ζωή!

Χρόνια ολόκληρα κλείνεις τα μάτια. Βάζεις αυτή τη καταραμένη μάσκα για να είναι όλα αρμονικά. Εγώ και εσύ, δυο ανόμοιοι άνθρωποι, βάζουμε την ίδια μάσκα για να κοιταζόμαστε και να θεωρούμε ότι είναι κάτι σημαντικό αυτό που κάνουμε, μπορούμε να μοιάζουμε. Ακόμη πιο σημαντικό που οι μάσκες εναλλάσσονται και πότε φοράς εσύ τη δική μου, πότε εγώ τη δική σου. Μια κίνηση υπεροχής σχετικά με τα δεδομένα της κοινωνίας μας. Όμως στο τέλος τι μένει; Οι μάσκες. Είσαι άλλος από μέσα, είμαι άλλη από μέσα. Κάτι κρύβεται πίσω από τη ματιά της μάσκας και αυτό δε μπορεί να μείνει εκεί! Πρέπει να μάθουμε να ζούμε ελεύθεροι, να έχουμε το σθένος να πετάξουμε τη μάσκα και να ζούμε ΠΑΝΤΑ με τα μάτια καθαρά, τη ματιά ελεύθερη, το πρόσωπο γυμνό, αληθινό, ξεκάθαρο! Αυτό είναι αγάπη. Να θες να αγαπάς τον άλλον με το πρόσωπο καθαρό, γιατί έχεις κάθε μέρα την αντοχή και την επιθυμία να τον αγαπάς έτσι όπως ακριβώς είναι, επειδή το θέλεις!

Αυτό πρέπει να είναι η αγάπη …. Ένα συνεχές θέλω! Θέλω να είμαι εδώ, θέλω να είμαι μαζί σου, θέλω να προχωρήσω στη ζωή, θέλω να αλλάξω, θέλω να σε έχω πάντα κοντά μου, θέλω ΕΓΩ! Εγώ το θέλω, για μένα! Εσύ δε πρέπει να νιώθεις υποχρεωμένος, περήφανος, ευτυχισμένος, ένοχος, λυπημένος, συγκλονισμένος, γοητευμένος, θυμωμένος για ό,τι εγώ θέλω! Γιατί απλά αυτό μου ανήκει και το διαχειρίζομαι όπως …. θέλω!

Γι’ αυτό και κανείς δε μπορεί να αντισταθεί στην απίστευτη ενέργεια ενός δυναμικού και αληθινού θέλω. Κάθε ισχυρό θέλω, κυρίως όταν από πίσω του κρύβεται μια αιώνια συντηρητική αντιμετώπιση των πραγμάτων, ίσως βρει εμπόδια στην πραγματοποίησή του. Ίσως απαιτηθούν λεπτοί χειρισμοί, άριστη συνεργασία, προσοχή και διακριτικότητα.

Μα όταν ένα πραγματικό θέλω επιτευχθεί, τότε η ζωή λάμπει, διαχέεται, ερωτεύεται, τραγουδάει, χαμογελάει, τρελαίνεται και γίνεται ατίθαση, λαχταριστή, ζουμερή, φανταστική, μυστηριώδης γιατί απλά …. έτσι θέλει!!

Τετάρτη, Μαΐου 10, 2006

ΕΡΩΤΑΣ

Θα μιλήσουμε για έρωτα! Μέσα στην ευρύτητά του, με την απλότητά του και την κυρίαρχη θέση του στη ζωή μας, σε όποια μορφή και αν τον διαθέτουμε, πάντα δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα. Η πρόκληση για να γραφεί το άρθρο αυτό ήρθε από ένα μακρινό φίλο και μια ενδιαφέρουσα παράγραφο της επιστολής του, την οποία και σας μεταφέρω.

«Ας αναφερθούμε στον Έρωτα. Τον γιο του Άδωνη και της Αφροδίτης. Ποιος είναι τελικά ο έρωτας; Τι κάνει ο έρωτας; Πως καταφέρνει να τα κάνει όλα αυτά τελικά; Όλοι μιλάμε για τον έρωτα. Τραγούδια αφάνταστα πολλά στο όνομά του να εξυμνούν τις χαρές του, τα καλά και τα άσχημά του. Έχει άραγε άσχημα; Τόσοι πολλοί τον σεκλετίζουν και ανάθεμά με αν έστω λίγοι απ’ αυτούς, ένας ή δύο τον γνωρίζουν, τον έχουν ζήσει ολάκερο, στον μέγιστο βαθμό. Μεγάλο πράγμα ο Έρωτας και τα παράγωγά του. Το μεγαλείο του Έρωτα λοιπόν δε χωράει στην ύλη, δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν έχει αρχή, ούτε τέλος. Εσύ τι πιστεύεις;»

«Εσύ τι πιστεύεις;», ακόμα στριφογυρνάει αυτή η ερώτηση στο μυαλό μου. Με έχουν απασχολήσει οι ανθρώπινες σχέσεις, οι ερωτευμένοι, όλα αυτά τα συναισθήματα που ξεχύνονται και κατακλύζουν την κάθε ύπαρξη που ερωτεύεται. Αλλά … τι είναι ο έρωτας; Τρομάζω! Ξέρω; Πιστεύω κάτι; Ένα κενό. Στη σκέψη. Στο λόγο. Στην έκφραση. Ξαφνικά με κατακλύζει ένα άγχος. Τι πάω να γράψω; Κάτι που δε ξέρω καν πώς να το ξεκινήσω! Κάτι για το οποίο ποτέ δεν είχα μια σειρά οργανωμένων σκέψεων, έστω προβληματισμών, έστω αναζητήσεων; Ηρεμία. Κλείνω τα μάτια. Θα γράψω αυτό που πρώτο έρχεται στο νου μου.

«Ήθελα να ‘μαι η αφή στην άκρη των δαχτύλων σου, ότι αγγίζεις να’ χει κάτι και από μένα, να ‘μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου, που λεν’ τραγούδια παλιά και αγαπημένα. Ήθελα να ‘μαι εισιτήριο στη τσέπη σου, όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου. Ήθελα να ‘μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου, η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου, να ‘μαι η πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο σου, και η τελευταία η γουλιά από το ποτό σου. Ήθελα να ‘μαι αστραπή που σβήνει μες το βλέμμα σου, πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου, να ‘μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου για να ξυπνάω τις φωτιές μες το κορμί σου.»

Ναι, ο έρωτας αντικατοπτρίζεται στο τραγούδι. Η αναζήτηση του έρωτα αναπόφευκτα οδηγεί τα χνάρια της σκέψης στο τραγούδι. Η μουσική και ο στίχος αγκαλιασμένοι μιλάνε γι’ αυτό που βαθύτερα συγκινεί τον άνθρωπο. Αυτό που ένας άνθρωπος θέλει να είναι για κάποιον άλλο. Ο έρωτας πιστεύω ότι είναι η μέγιστη επιθυμία ενός ανθρώπου να αποτελεί για τον άλλον τη μοναδική ύπαρξη, την απόλυτη ταύτιση, τη μέγιστη ικανοποίηση. Είναι αυτό που δεν περιμένει να πραγματοποιηθεί αλλά να υπάρξει, όχι να δημιουργηθεί αλλά να γεννηθεί. Ο έρωτας είναι αυτό που ποθεί μέχρι τα τρίσβαθά του ένας άνθρωπος, να συναντήσει στο δρόμο της ζωής του, αυτόν ή αυτήν που θα τον θέλει όπως εκείνος θέλει!

Φαίνεται περίπλοκο; Είναι αληθινό. Γιατί άραγε μιλάμε για αδερφή ψυχή; Για το άλλο μισό; Γι’ αυτόν που ταιριάζει απόλυτα; Γιατί τόσο εύκολα αυτό ανατρέπεται; Γιατί όσο μεγαλώνουμε είμαστε πιο απαιτητικοί στον έρωτα; Γιατί υπάρχει ο κεραυνοβόλος έρωτας; Γιατί όταν λέμε ότι ερωτευόμαστε κάποιον νιώθουμε αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα και καρδιοχτύπια;
Γιατί πίσω από όλα αυτά είναι η εσωτερική απεγνωσμένη προσπάθεια να βρούμε, να ερωτευτούμε, να έχουμε στο πλάι μας έναν άλλον άνθρωπο που θα μας θέλει όπως θέλουμε. Που θα μας αγαπάει όπως θέλουμε να μας αγαπάει. Που θα μας σκέφτεται όπως θέλουμε να μας σκέφτεται. Είναι η προσέγγιση του εαυτού μας που λατρεύουμε, αλλά με τα χρόνια που περνάνε τον απαρνιόμαστε, τον νοθεύουμε, τον ξεχνάμε.

Εκείνες τις πρώτες στιγμές, μέρες, βδομάδες, μήνες του έρωτα έχουμε όλα αυτά τα συστατικά στην καλύτερη προσέγγισή τους. Είναι εκεί που ο οποιοσδήποτε εγωιστής εαυτός κάνει πέρα και αποδεχόμαστε, θέλουμε να αποδεχθούμε, τον άλλον όπως είναι, τον αφήνουμε δηλαδή στην απόλυτη ελευθερία και μοναδικότητά του. Από εκεί γεννιούνται όλα αυτά τα συναισθήματα. Από το ότι αφηνόμαστε και αφήνουμε τον άλλον να είναι αυτός που επιλέγει κάθε στιγμή. Με σκοπό να μας θέλει και να μας προσελκύσει να τον θέλουμε. Είναι δηλαδή η προσέγγιση της ουσίας του έρωτα.

Ο έρωτας είναι η ασυνείδητη αναζήτηση ενός άλλου ανθρώπου, που θα μας προσφέρει και θα φέρει στην επιφάνεια όλα αυτά που επιθυμούμε από τον εαυτό μας. Ένας άλλος άνθρωπος που θα είναι παράλληλα όλα όσα είμαστε. Γιατί ο πραγματικός έρωτας, αυτός που τον ζουν οι λίγοι, που τον ζουν ολάκερο, είναι οι δρόμοι δύο ανθρώπων που πάνε παράλληλα, δίπλα, που ακουμπάνε, που χαϊδεύουν, που λατρεύουν να ακολουθούν την ίδια πορεία ακολουθώντας το δικό του μονοπάτι ο καθένας.

Οι παραπάνω στίχοι που ανέφερα είναι του Ηλία Κατσούλη ερμηνευμένοι από τον Παντελή Θαλασσινό σε μια μουσική που σε ταξιδεύει. Το θεωρώ το απόλυτο ερωτικό τραγούδι που αποτυπώνει θαυμάσια όλα αυτά που είναι Έρωτας. Όλα αυτά που δίνουν την ονειρική του διάσταση έξω από πλαίσια, από καλούπια, από ύλη. Γιατί όταν μιλάμε για αισθήσεις, για ήχους, για φιλία, για μουσική και ταξίδι, για βλέμμα, για ονειρικές καταστάσεις, για απόλαυση, για φυσικά φαινόμενα και τύχη, για πόθο, τότε αυτά έχουν ένα κοινό. Τα απροσδιόριστα όρια, την ατέρμονη εννοιολογική διάσταση, την χαμένη ερμηνεία τους και επεξήγησή τους στο χρόνο. Αν όλα αυτά αποτελούν και ορίζουν ένα συναισθηματικό πλαίσιο για τον έρωτα τότε …. πράγματι ο έρωτας δεν είναι ύλη, δεν είναι έννοια, δεν είναι κάτι που απλά μπορεί να οριστεί με λέξεις παρά μόνο με επιθυμίες!

Έρωτας είναι εκεί που ο εαυτός συναντά τη μοναδική ευκαιρία να αντικρίσει στα μάτια ενός άλλου, τον ίδιο. Και λέγοντας τον ίδιο εννοούμε τις βαθύτερες αρχές και αξίες της ύπαρξης, τους βαθύτερους πόθους, τις βαθύτερες σκέψεις, το βαθύτερο νόημα της ζωής που ο καθένας κουβαλάει μέσα του. Είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει. Είναι αυτό που οι περισσότεροι δε καταφέρνουν να ζήσουν. Έτσι προσπαθούμε στο πρόσωπο του άλλου, του ανθρώπου που βρίσκεται στο πλάι μας, να συγκεντρώσουμε όσα περισσότερα μας ανήκουν, μας ενδιαφέρουν, μπορούμε να συμβιβαστούμε ή να αλλάξουμε. Τότε προσπαθούμε να πιάσουμε τον έρωτα από το χέρι και να τον προσαρμόσουμε στα δεδομένα μας. Τότε έχουμε ένα δικό μας δημιούργημα, που όμως περνάει και αυτό τις δοκιμασίες του και μας προσφέρει την ικανοποίηση να μπορούμε να μοιραστούμε τη ζωή μας με κάποιον άλλον, και αυτό είναι επίσης μια άλλη αγαπημένη διαδικασία ζωής.

Ο πραγματικός έρωτας, είναι …. ότι δε ζητάς και σου δίνεται, ότι δε προσμένεις και το εισπράττεις, είναι η ηδονή που νιώθεις πριν το άγγιγμα, το πάθος που κυριαρχεί χωρίς να έχεις προσπαθήσει γι’ αυτό, το να νιώθεις σημαντικός, ποθητός, υπέροχα μοναδικός μόνο από ένα βλέμμα. Έρωτας δεν είναι αυτό που βλέπεις και ακούς αλλά αυτό που νιώθεις και αυτό που από τη φαντασία σου γίνεται πράξη χωρίς να το επιδιώξεις.

Μια φράση από το βιβλίο το Πάουλο Κοέλο «11 λεπτά», θα αφήσω να συνδυαστεί στις σκέψεις μας με όλα τα παραπάνω. «Ο έρωτας δεν βρίσκεται στον άλλον, είναι μέσα σε μας τους ίδιους: εμείς τον ξυπνάμε. Αλλά για να τον ξυπνήσουμε, χρειαζόμαστε τον άλλον.»

ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, διαβάσει ή συζητήσει διάφορα θέματα που περιστρέφονται γύρω από απόψεις που έχουμε, θεωρητικές αναλύσεις και συμπεράσματα που βγάζουμε από γεγονότα εκτός και εντός της δικής μας ζωής. Πολλοί αρέσκονται απλά να τα συζητάνε και όταν τελειώνει η κουβέντα, γυρνάνε το διακόπτη και επανέρχονται στις καθημερινές απόψεις τους που απλά βολεύουν ώστε να ζούνε ήσυχα χωρίς αναταράξεις και αντιδράσεις. Άλλοι προσπαθούν να υιοθετήσουν νέες τακτικές, που άκουσαν ή συμπέραναν, που πιθανόν να τους ταιριάζουν. Άλλοι απλά αντιδρούν και διαφωνούν με στις θεωρίες και τα λόγια. Όλοι όμως κάποια στιγμή διατυπώνουν το ερώτημα …….

« καλή η θεωρία αλλά στην πράξη τι γίνεται;»

Αυτή η ερώτηση κάποτε ήταν το σήμα κατατεθέν των κάθε λογής προβληματισμών που είχα! Σήμερα απλά με εκνευρίζει όταν την ακούω! Αλήθεια σας λέω! Και ξέρετε γιατί; Γιατί συνειδητοποιώντας το πρώτα σε μένα και μετά σε όλους όσους χρησιμοποιούν με μεγάλη ευκολία αυτή την ερώτηση, βλέπω ότι αναδύεται με ένα ειρωνικό χαμόγελο η εξής απαίτηση ….

«Άσε τα λόγια τώρα και λέγε κάτι πρακτικό. Να κάνω συγκεκριμένα πράγματα, αυτό και το άλλο, για να είμαι ικανοποιημένος και να τα έχω όλα όπως τα θέλω. Πρακτικά πράγματα ….»

Αυτό μου θυμίζει σα να ζητά κάποιος να του πούνε μια συνταγή, τόση ζάχαρη, τόσο αλεύρι και ψήσιμο στους 250. Δυστυχώς έτσι είναι …… Έχουμε μάθει να αναζητάμε λύσεις στα οποιαδήποτε προβλήματα μας απασχολούν, μικρά ή μεγάλα, έτοιμες, συγκεκριμένες, εύκολες, πρακτικές που να μην απαιτούν από μας τίποτα να επενδύσουμε, ούτε καν τη δική μας διαδικασία σκέψης!

Σαφώς και «Θεωρία» με Θεωρία έχει διαφορά. Το πώς θα διατυπωθεί αυτό που μας καλεί να το εφαρμόσουμε για να καταφέρουμε εμείς μόνοι μας να αναζητήσουμε τις κατάλληλες λύσεις μέσα μας. Αυτές που μας ταιριάζουν και μπορούμε να υποστηρίξουμε και όχι απλά να εφαρμόσουμε.
«Θεωρία» λοιπόν είναι να λες «Αν βρεις τον πραγματικό σου εαυτό θα γίνουν όλα όπως τα θες» και
Θεωρία επίσης είναι να λες «Εσύ έχεις τη δύναμη μέσα σου να αναζητήσεις τον εαυτό που διαθέτεις, τον εαυτό που είσαι ήδη. Να δεις τη ζωή σου σα να είσαι εσύ το υποκείμενο όλων όσων ζεις και ότι εσύ και μόνο έχεις τη δύναμη να δημιουργήσεις το παρόν σου. Κτλ κτλ»

Σαφώς και δεν είναι οδηγίες χρήσης, αλλά μιλάει με πραγματικά δεδομένα. Σου λέει πώς να σκεφτείς και ποια πορεία αναζήτησης να ακολουθήσεις, αλλά παράλληλα σου αφήνει το περιθώριο να βάλεις τη δική σου αντίληψη, τη δική σου πρακτική και το δικό σου τρόπο σε αυτό.

Όλα ξεκινάνε και καταλήγουν στη συνείδηση! Στην αυτοσυνείδηση! Να συνειδητοποιήσεις ποιος είσαι, τι θες, τι πιστεύεις πραγματικά χωρίς να επηρεάζεσαι από εξωτερικούς παράγοντες. Να δέχεσαι ερεθίσματα που ακόμα και σε μια πρώτη φάση μοιάζουν αντίθετα με το δικό σου τρόπο. Είναι αυτό που πολλές φορές λέμε εδώ, να θέτεις τον εαυτό σου σε διαθεσιμότητα. Τότε οι θεωρίες, τα λόγια, οι κουβέντες, οι αναλύσεις θα μοιάζουν με προκλήσεις και αφορμές να προβληματιστείς ή να αποδεχτείς κάτι καινούριο ή να απορρίψεις κάτι το οποίο είναι αποδεδειγμένα αντίθετο με τη δική σου και μόνο τη δική σου ιδιοσυγκρασία! Δεν απορρίπτουμε, δεν κρίνουμε και δεν σηκώνουμε το ανάστημά μας ενάντια σε κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η άποψη του διπλανού μας. Ακόμα και μια και μοναδική γνώμη για κάτι αν έχει διατυπωθεί σημαίνει ότι εκφράζει έναν μοναδικό και ξεχωριστό άνθρωπο και όλα αυτά που τον συνοδεύουν σαν προσωπικότητα.

Θα σας γράψω μια άποψη που απεγνωσμένα έψαχνα να βρω για να εκφράσω αυτό που ένιωθα εγώ, αλλά δε μπορούσα να διατυπώσω. Ενώ ένιωθα πως άλλαξα σε πολλές παγιωμένες αντιλήψεις μου, πως συνειδητοποίησα πολλά από αυτά που θέλω, αλλά είχα αφήσει στην άκρη, πως συνάντησα ένα μεγάλο μέρος του πραγματικού μου εαυτού, πρακτικά και φανερά, λίγα πράγματα άλλαξαν στην καθημερινότητά μου.

«……υπάρχει η βασική ελευθερία να διαλέξεις μόνος σου τη στάση που θα πάρεις απέναντι στη μοίρα σου. Η στάση σου αυτή μπορεί να μην αλλάζει τη μοίρα σου, αλλάζει όμως βαθιά το άτομό σου!», Ρόλο Μέϋ

Όταν το διάβασα αυτό, ειλικρινά συνάντησα αυτό ακριβώς που αναζητούσα. Ήταν σα να ανακάλυπτα ένα κρυμμένο μέσα μου μυστικό που δεν έβρισκε τις λέξεις να βγει προς τα έξω. Δε ψάχνουμε λοιπόν να βρούμε αυτό που θα μας κάνει σε μια νύχτα από βατραχάκια, πρίγκιπες! Δεν επιδιώκουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, την εξωτερική, που αποτελείται από χιλιάδες παράγοντες, που νιώθουμε ανυπεράσπιστοι όταν τους μετράμε, παράγοντες σταθεροί και αμετάβλητοι. Αυτό που επιδιώκουμε όμως είναι να βρούμε, να ξεθάψουμε τον πραγματικό μας εαυτό, που βρίσκεται μέσα μας, τον κατέχουμε, δεν τον ανακαλύπτουμε εξ’ αρχής. Δε του δίνουμε νέα μορφή, δεν το μετασχηματίζουμε. Υπάρχει εκεί! Πρέπει να προσδιορίσουμε τη στάση που θέλουμε να κρατάμε απέναντι στη μοίρα, στη ζωή, στο κάθε ένα μικρό ή μεγάλο γεγονός. Ό,τι κάνουμε να αντιπροσωπεύει εμάς και μόνο.

Να εξοικειωθούμε με τη διαδικασία ό,τι μας αφορά να ξεκινάει και να τελειώνει σε μας. Μόνο τότε αλλάζουμε! Αλλάζουμε βαθιά! Κάνουμε και ήμαστε αυτό που θέλουμε!! Και τότε συνειδητοποιούμε ότι θεωρία και πράξη ταυτίζονται μέσα μας!

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ

Πριν αρκετές μέρες αντάλλαξα κάποια ηλεκτρονικά μηνύματα με μια πολύ καλή μου φίλη, που ξέρει καλά να πυροδοτεί φοβερές συζητήσεις ανάμεσά μας. Ξέρει καλά πώς να μου δίνει αφορμές για να σκεφτώ πολλά και διάφορα και μαζί μοιραζόμαστε ατέλειωτες κουβέντες και αναλύσεις πίνοντας για ώρες μια κούπα καφέ. (Είμαστε ασύμφορες για τις καφετέριες .... το ξέρουμε!) Επειδή λοιπόν είχαμε αρκετό καιρό να τα πούμε και συνήθως διαβάζει τα άρθρα μου όταν θυμηθώ να τις τα στείλω με e-mail, μου έθεσε μια ερώτηση προς συζήτηση, σε ανταπάντηση των άρθρων μου, δίνοντας μου μια αφορμή
ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ;

Οι σκέψεις μου στην αρχή είναι σιωπηρές και μετά αρχίζουν ν’ αποκτούν μορφή, σχήμα και περίγραμμα. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι μια τόσο απλή ερώτηση που άπειρες φορές την έχουμε ακούσει, την έχουμε σκεφτεί, την έχουμε διατυπώσει, με συγκεκριμένο υποκείμενο ή αόριστα. Η πρόταση αυτή καθ’ εαυτή νομίζω ότι κρύβει μια αρνητικότητα. Ένα αρνητικό ερώτημα. Δηλαδή ότι ο άνθρωπος δε μπορεί εν τέλει να κάνει αυτά που θέλει και η ερώτηση μετατρέπεται στο κατά πόσο θεωρεί ο καθένας εφικτό να ανατραπεί αυτό το σκηνικό. Αυτός είναι ο πρώτος δικός μου συνειρμός ….

Επίσης προσπαθώντας να τοποθετήσω τις σκέψεις μου σε μια πορεία και να τις συγκεκριμενοποιήσω, σκέφτομαι ότι είναι μια πολύ γενική ερώτηση και θα προσπαθούσα ίσως να τη διαχωρίσω.

Πράγματα που θέλει να κάνει ο άνθρωπος, αλλά δε του επιτρέπει το περιβάλλον του να κάνει;
Πράγματα που θέλει, αλλά δε συμβαδίζουν με την κοινή λογική;
Πράγματα που θέλει μέσα του, αλλά νομίζει ότι είναι υπερβολικά και παράλογα;
Πράγματα που θέλει, αλλά οι άλλοι θέλουν κάτι άλλο και συμβιβαστικά δε τα ακολουθεί;
Πράγματα που λαχταράει, αλλά είναι πρακτικώς αδύνατο να τα πραγματοποιήσει;

Νομίζω ότι αν σκεφτώ κι άλλο, θα βρω πολλά παρόμοια ερωτήματα. Οπότε το βασικό ερώτημα αποκτά πολλά παρακλάδια, που πιστεύω ότι κάποιο από όλα αυτά ενδόμυχα κυριαρχεί σε αυτόν που επιλέγει να κάνει αυτή την γενική ερώτηση. Διότι κυριαρχεί πάντα σε αυτά τα θέματα ο φόβος μήπως αποκαλύψουμε κάτι πιο προσωπικό, κάτι το οποίο μετά δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε ή να υποστηρίξουμε επειδή απλά δε θέλουμε. Αυτό όμως θα μπορούσε να αποτελέσει ένα άλλο ….. θέμα.

Αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν μέσα στον καθένα όσο ικανοποιημένος κι αν είναι από τη ζωή του. Διότι η αρχή όλων αυτών των ερωτημάτων είναι το ότι δε μπορούμε να κάνουμε κάτι που θέλουμε, οπότε και υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που με βάση αυτά, δε νιώθουμε ικανοποιημένοι.
Νομίζω ότι ένα τέτοιο ερώτημα βρίσκει μόνο του την απάντησή του ανατρέχοντας σε άλλα ερωτήματα που θα έπρεπε να γίνουν πριν από αυτό.

Όπως για παράδειγμα,
Τι είναι αυτό που με σταματάει να κάνω αυτό που θέλω;
Γιατί θέλω κάτι για το οποίο συντρέχουν κάποιοι λόγοι που δε μπορώ να το καταστήσω εφικτό;
Τι είναι αυτό και τι ειδικό βάρος έχει, που το τοποθετώ πάνω από αυτό που θέλω και με σταματάει;
Πόσο συνειδητά επιλέγω να μη κάνω αυτό που θέλω εξ’ αιτίας κάποιου από τους παραπάνω λόγους;
Τι απωθημένο μένει μέσα μου από αυτή την αποτροπή και γιατί;

Ίσως και πολλά ακόμα ….. Οπότε το θέμα έγκειται στο να προσδιορίσουμε τη φύση αυτού που θέλουμε και δε μπορούμε να κάνουμε!
Πόση σχέση έχει αυτό με τον εαυτό μας, την έκφρασή του, τις απόψεις, τα πιστεύω, τις ανάγκες μας και πόση σχέση έχει με την αιτία που μας προκαλεί τη στέρησή του. Πόσο λειτουργούν και εδώ οι προσδοκίες των άλλων για μας, οι μεταφερόμενες προσδοκίες των άλλων στον εαυτό μας και από κει πάλι σε μας τους ίδιους. Πόση σχέση έχει αυτό με τη δύναμη και την πεποίθησή μας να επιλέγουμε τη ζωή μας εφόσον όμως είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που λέμε ότι επιθυμούμε.

Νομίζω τελικά ότι όλα τα ερωτήματα καταλήγουν σε ένα και μοναδικό σημείο αναφοράς. Στον ίδιο μας τον εαυτό! Στη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας, στις απόψεις και τα πιστεύω που έχουμε διαμορφώσει και που όμως τα αντιλαμβανόμαστε και τα συνειδητοποιούμε σαν απολύτως δικά μας και όχι από τη ζύμωσή μας με τους ανθρώπους γύρω μας. Άσχετα με το πώς οι άλλοι κρίνουν αυτά που θέλουμε και πιστεύουμε, με πόση δύναμη (αρχικά μέσα μας και μετά “έξω” μας) μπορούμε αυτά να τα υπερασπιστούμε.

Όλα στρέφουν το βλέμμα στη συνειδητοποίηση του πραγματικού εαυτού που κρύβουμε μέσα μας και τις περισσότερες φορές σαμποτάρουμε για χίλιους δύο μικρούς ή μεγάλους λόγους. Το να βρεις τον πραγματικό σου εαυτό και κατ’ επέκταση να συνειδητοποιήσεις απόλυτα αυτά που θέλεις, είναι πολύ εύκολο να το λέει κάποιος, αλλά το αντιλαμβάνεται απόλυτα μόνο όποιος το έχει βιώσει. Όποιος έχει παρατηρήσει τον εαυτό του να μεταβάλλεται από τον άνθρωπο που είναι, στον άνθρωπο που θέλει να είναι! Είναι κορυφαίο συναίσθημα και σηματοδοτεί μια υπέροχη μοναδική πορεία μέσα από καταστάσεις και συναισθήματα που είναι ποικίλα, αλλά τα απολαμβάνεις γιατί προέρχονται από σένα τον ίδιο και τις δικές σου επιλογές. Επιλογές που θες και μπορείς να υποστηρίξεις όποιες και αν είναι, ότι κριτική και αν σου κάνουν οι άλλοι, ότι και αν πιστεύουν. Δε αδιαφορείς, δεν κατακρίνεις απλά αποδέχεσαι τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου να είναι αυτός που θέλει, όπως και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Κανείς και τίποτα δε πρέπει να σταθεί ορόσημο στη συναισθηματική σου ασφάλεια.

Αυτό είναι κάτι που πρέπει πρώτα να αναβλύζει από μας τους ίδιους! Κανείς δεν έχει τη δύναμη να μας το προσφέρει, έστω και μόνο με την παρουσία του. Οι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι εκεί για να μας προσφέρουν πάντα κάτι που χρειαζόμαστε (συναισθηματικό, υλικό ή υποστηρικτικό). Είναι εκεί για να κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη στην κάθε φάση που περνάμε. Σ’ αυτή τη ζωή υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους θα χρειαστεί να συμβιβαστούμε σε ότι αφορά την κοινή εύκολη συμβίωση μας σε πρακτικό επίπεδο, αλλά όχι την ανάπτυξη του εαυτού μας και την πορεία μας προς ένα αισιόδοξο και υπέροχο δικό μας μέλλον!

Πιστεύω ότι ακολουθώντας την πορεία των σκέψεών μου φτάνω κάπου εδώ. Δε μπορώ όμως να αντισταθώ και να μην αναφέρω τη συνέχεια του ερωτήματος που έκλεινε κάπως έτσι :« …… καλή η θεωρία αλλά στην πράξη τι γίνεται;».
Και επειδή ξέρω ότι πολύ από εσάς διαβάζοντας οποιεσδήποτε σκέψεις, απόψεις, γνώμες, αναλύσεις, που σε μια πρώτη συνάντηση μαζί τους φαντάζουν πολύ θεωρητικές για να είναι αληθινές, σας προετοιμάζω γι’ αυτό το καίριο ερώτημα ….

Να περνάτε όσο καλύτερα μπορείτε και μη ξεχνάτε …. ν’ αυτοσχεδιάζετε σ’ αυτά που θέλετε, σ’ αυτά που δε θέλετε και σ’ αυτά που σας ανήκουν!

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ό,τι συμβαίνει και συμμετέχουμε σε αυτό μας δίνει αφορμές να σκεφτούμε και να προκαλέσουμε τον εαυτό μας να αναρωτηθεί για όλα όσα θέτουμε μέσα μας σε διαθεσιμότητα. Δημιουργούνται στιγμές που ο καθένας δίνει μια ευκαιρία στον εαυτό του να αναθεωρήσει πάγιες καταστάσεις και συναισθήματα, τακτικές που στοιχειώνουν τη νοημοσύνη και την πορεία προς τα μπρος. Δίνεται η δυνατότητα να καταστήσουμε τις συμπεριφορές μας απαλλαγμένες από μικρότητες, μιζέριες, ψευτοεπαναστάσεις και λόγια που προφέρονται με στόμφο, αλλά καταλήγουν να συναγωνίζονται σε μέγεθος το ύψος ενός μυρμηγκιού. Είναι εκεί που αναλογιζόμενοι τον εαυτό μας μέσα σε ένα ανθρώπινο σύνολο στο οποίο εντασσόμαστε ως καλύτεροι αλλά και υποδεέστεροι ταυτόχρονα, συγκρινόμενοι πάντα, καταλήγουμε ότι η συνείδηση της εξέλιξης της ζωής συναντά την διάθεση αλλαγής του κόσμου.

Λόγια απλώνονται μπροστά μας, λόγια που εντοπίζουν μια ματαιότητα στην εξέλιξη της ζωής, μια πολιτικοποίηση των πάντων, μια διάθεση κατευθυνόμενων δράσεων. Κουβέντες που δείχνουν να θέλουν να αλλάξουν ριζικά τον κόσμο. Έναν κόσμο που απλά πορεύεται στο αύριο. Έτσι όπως πορεύεται. Όπως πορευόταν πάντα. Έτσι όπως τον ορίζει η ίδια η ζωή.

Νομίζω ότι η περίοδος των ουτοπικών λόγων και των μεγαλεπίβουλων συνειδητοποιήσεων, μιας κοινωνίας που καταρρέει μπρος στα οποιαδήποτε συμφέροντα, πρέπει να αρχίσει να εγκαταλείπει τον ζωτικό της χώρο μέσα στις συνειδήσεις των ανθρώπων που αυτοχαρακτηρίζονται επαναστάτες. Σήμερα το να ελπίζουμε πως θα γυρίσει ο τροχός ανάποδα είναι απλά άρνηση του παρόντος.

Σήμερα αυτό που έχει σημασία είναι ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Ότι είναι μέρος αυτού ακριβώς του κόσμου. Να αναπτύξει τα αισθητήριά του έτσι ώστε να διαχωρίσει την προσωπική του εξέλιξη από την εξέλιξη των τεχνοκρατικών συστημάτων, που με το δικό τους τρόπο προσπαθούν να ορίσουν την οργάνωση και ανάπτυξη μιας κοινωνίας.

Οι βολές που εξακοντίζονται κατά παντός υπευθύνου είναι ολοένα και αυξανόμενες. Βολές προς μια στείρα κοινωνία που μόνο ακολουθεί και φοβάται να ανασηκώσει το ανάστημα της. Βολές προς κάθε πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να κατευθύνει την εκάστοτε τάξη πραγμάτων. Βολές προς την αδράνεια, που έκδηλα ακολουθείται σε ζωτικούς τομείς και επηρεάζει την ποιότητα ζωής του κάθε πολίτη και την πνευματική του αναβάθμιση. Βολές προς τις γυρισμένες πλάτες στην συνεχιζόμενη και ενεργή πολιτιστική δράση, τη δημιουργική παιδεία, την πνευματική αφύπνιση. Βολές που μοιάζουν όμως ολοένα και περισσότερο να ξεπετάγονται από ένα παιδικό πείσμα, από ένα χτύπημα του ποδιού, αντιδρώντας σε έναν κόσμο που βηματίζει χωρίς να ρωτά. Πάντα έτσι ήταν. Έτσι είναι και σήμερα!

Η πλειοψηφία των ανθρώπων μπορεί πια να απομακρύνει το βλέμμα από τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση και τις κλειστές διαπροσωπικές του σχέσεις. Επιδιώκει και αρχίζει να εντάσσει τον εαυτό του στο πραγματικό πλαίσιο του κόσμου όπου ανήκει με όλες τις παραμέτρους που τον ορίζουν και δεν τον αφήνουν πια στο περιθώριο, αλλά ούτε και τον ίδιο ασυγκίνητο.

Η επισήμανση της ματαιότητας, της κατάρρευσης, της επιβαλλόμενης κατεύθυνσης, της αρνητικής πλευράς της παγκοσμιοποίησης και των κάθε λογής πολιτικών συστημάτων και λειτουργιών και τόσων άλλων, είναι ο ένας δρόμος. Κατά τη γνώμη μου ο πιο στείρος, ο πιο αδιέξοδος, αυτός που δε μπορεί να οριστεί πρακτικά, πραγματικά και να εφαρμοστεί στη ζωή του καθενός μας ώστε να την αλλάξει.
Ο άλλος δρόμος είναι η συνείδηση, η αυτοσυνείδηση και η επίγνωση αυτού που συμβαίνει γύρω μας, που μας ενοχλεί ή όχι, σε διαφορετική κλίμακα τον καθένα. Είναι ο δρόμος όπου καλείται να λειτουργήσει ο ίδιος ο άνθρωπος για τον εαυτό του και να τοποθετηθεί στον πραγματικό κόσμο που τον περιβάλλει και όχι στον ουτοπικό κόσμο που επιθυμεί. Για να αποκτήσει τον κόσμο που επιλέγει νοητικά πρέπει να συνειδητοποιήσει τον κόσμο όπου ανήκει. Να τον αποδεχθεί με τη σημαντικότητα που έχει για τον ίδιο τον εαυτό και να τοποθετηθεί σχετιζόμενος μαζί του. Μόνο έτσι θα καταφέρει να ορίσει και τον τρόπο που επιθυμεί να λειτουργήσει, να πράξει, να πορευτεί και κατ’ επέκταση να αλλάξει ο ίδιος ως πραγματικός εαυτός πια αλλά και ο μικρόκοσμος γύρω του που τον αφορά άμεσα.

Με αυτή την ακολουθία σκέψεων εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο ευκολότερο είναι να επιτευχθεί μια ριζική αλλαγή σε βάθος χρόνου από το να καταναλωνόμαστε σε λόγια χωρίς πρακτική, σε κουβέντες που ανυψώνουν το επαναστατικό αίσθημα αλλά ρίπτουν σε μεγάλα βάθη το ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Ο άνθρωπος λοιπόν πρέπει να νιώσει μέρος αυτού του κόσμου με ότι χαρακτηρισμούς και αν του αποδίδονται. Ένα μέρος του κόσμου που όμως δεν ταυτίζεται μαζί του, αλλά τον αποτελεί.

Ο άνθρωπος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δε ζει τη ζωή του για να ανατρέπει τα πάντα, για να εναντιώνεται στα πάντα, για να συνειδητοποιεί κάθε μέρα την απογοήτευσή του για την αδυναμία του να κάνει πράξη τις ουσιαστικές του ανησυχίες για την εξέλιξη της ζωής. Γιατί όλη αυτή η αντίδραση δημιουργεί μια κατάσταση χωρίς ανταπόκριση, χωρίς πρακτική, χωρίς προοπτική, που τις περισσότερες φορές εγκλωβίζει και κάποιες άλλες καταντά τραγελαφική.

Δεν αρκεί πια να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά να στραφούμε σε έναν αγώνα να συνειδητοποιήσει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά τον εαυτό του μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο και μέσα σε αυτή την εξέλιξη, που δεν τον ικανοποιεί. Είναι το πιο απλό και το πιο εύκολο. Είναι αυτό που “μιλάει” με πραγματικές συνιστώσες και όχι βάση ενός ουτοπικού συστήματος συντεταγμένων, που το μόνο που προσφέρει είναι ένα πλαίσιο χωρίς πραγματικά όρια, χωρίς ουσία, χωρίς δράση ουσιαστικά.

Μοιάζει σα να παρασέρνει τις κάθε λογής κουβέντες ένας άνεμος δυνατός και να τις εξαφανίζει ανάμεσα στα βιαστικά βήματα τις εξέλιξης που δε ρωτά, που δε κοντοστέκεται, που προχωρά τις περισσότερες φορές ερήμην μας. Ναι, πρέπει να το παραδεχτούμε, να το συνειδητοποιήσουμε. Πάντα έτσι ήταν και έτσι θα συνεχίσει να είναι! Όσοι προσπάθησαν μόνο με ιδέες να αλλάξουν τον κόσμο δεν το πέτυχαν. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν αντίστροφη πορεία και ας στραφούμε σε αυτό το διακριτικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που είναι η συνείδηση. Η συνείδηση αυτού του κόσμου.

Πολύ εύστοχα με όλα τα παραπάνω ταιριάζει ο ορισμός που δίνει ο κορυφαίος υπαρξιστής ψυχολόγος Ρόλο Μαίη για την αυτοσυνείδηση στον άνθρωπο.
«Αυτοσυνείδηση είναι όταν ο άνθρωπος βλέπει πως αυτός είναι το πλάσμα που στέκεται μέσα στον κόσμο, που τον απειλεί, πως αυτός είναι το υποκείμενο που έχει έναν κόσμο. Και τούτο του δίνει τη δυνατότητα της εν-όρασης, μιας οπτικής προς τα μέσα, για να δει τον κόσμο και τα προβλήματά του σε σχέση με τον εαυτό του. Και έτσι αποκτά τη δυνατότητα να κάνει κάτι για τα προβλήματά του.»

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ (1ο ΜΕΡΟΣ)

Μια από τις προηγούμενες μέρες ένα μικρό ανώνυμο γράμμα έφθασε στο δικτυακό μου τόπο, διατύπωνε μια απλή κουβέντα. «….πολλές φορές νιώθω ότι οι άνθρωποι δεν είναι δεκτικοί στις απόψεις των άλλων, νιώθω να μην έχω το δικαίωμα να πιστεύω και να κάνω κάτι διαφορετικό». Αφορμή; Πράγματι. Κάπως έτσι περιγράφεται ο απίθανος χορός των προσδοκιών και επιλογών που κυριαρχούν στις ανθρώπινες σχέσεις όσο τίποτε άλλο.

Τις περισσότερες φορές που συζητάμε και κυρίως αντιπαραθέτουμε τις απόψεις μας με κάποιον άλλον αντικρίζουμε απέναντι μας τις πεποιθήσεις, την προσμονή, την επιθυμία, τα κριτήρια, τα “πρέπει” και τα “έτσι θα πρέπει να είναι. Χωρίς αμφιβολία και αμφισβήτηση, χωρίς καμιά υπόνοια αρνητικής κριτικής όλα αυτά που λέγονται υπάρχουν μέσα μας! Ανάμεσα τους υπάρχουν και οι στιγμές που η συζήτηση ξεφεύγει από τον διάλογο και αποτυπώνει πραγματικά συναισθήματα. Αυτό συμβαίνει όταν μιλάμε για τον εαυτό μας και για το τι νιώθουμε. Όλα τα υπόλοιπα όμως μπορούν με μια απλή και μόνο σκέψη να καταταγούν στην κατηγορία της κριτικής, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται αυτό. Εκφράζοντάς το πιο υποκειμενικά, ανήκουν στο «χορό των προσδοκιών».

Ο καθένας από εμάς μπορεί να εκφράσει μια κριτική τέλεια σύμφωνα με τα πιστεύω του. Μπορούμε να διατυπώσουμε και να εκφράσουμε απόψεις και γνώμες με έναν τρόπο που πραγματικά υποστηρίζουμε και αυτό είναι πολύ σημαντικό για τον καθένα! Σημαντικό γιατί αφορά την πίστη στις αρχές και τον εαυτό μας. Από την άλλη όμως όταν δε συνειδητοποιούμε ότι επικοινωνούμε με έναν άλλον άνθρωπο με δικές του αρχές, “πιστεύω” και τρόπο σκέψης τότε μπορεί να νιώθουμε μια απειλή, ότι χάνουμε την ψυχραιμία μας και ασυναίσθητα ξεκινά η αντιπαράθεση, η κριτική και ο θυμός.

Σχεδόν αυτόματα υιοθετείται η κριτική των άλλων στο επίπεδο τρόπου ζωής και πιστεύω η οποία όμως αποβαίνει άκαρπη και χωρίς ουσία τη στιγμή που ο καθένας μας μπορεί να υποστηρίζει τον τρόπο που ζει, νιώθει ευτυχισμένος μέσα στον κόσμο που έχει δημιουργήσει και αισθάνεται δυνατός ενισχύοντας αυτόν τον τρόπο πρώτα μέσα του και μετά με τους ανθρώπους που συναναστρέφεται! Ο τρόπος λοιπόν που επιλέγει ο καθένας μας να ζήσει είναι ένας τρόπος με διαφορετικές συνήθειες, αξίες, νοοτροπία από των άλλων γύρω μας.

Μπαίνοντας λοιπόν σε ένα παιχνίδι αντιπαράθεσης προσπαθείς να πείσεις ότι ο κόσμος σου είναι σωστότερος και ότι των άλλων στιγματίζεται ολόκληρος ή τμηματικά από λάθη! Γιατί; Γιατί να θέλεις να διαλύσεις τον κόσμο του άλλου και να τον αντικαταστήσεις με το δικό σου; Ποιος μπορεί να πει ότι ο δικός σου κόσμος είναι ο σωστός και των άλλων είναι λάθος; Βαθιά μέσα μας πρέπει να ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος παρά μόνο επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας και προχωράμε μαζί τους γιατί αυτές είναι οι ολόδικες μας μοναδικές επιλογές.

Είναι πολλές φορές στιγμές που νιώθουμε ενοχικά για πράγματα που κάνουμε ή δεν κάνουμε. Αν τα βάλεις όμως κάτω και μιλήσεις πραγματικά με τον εαυτό σου και διερωτηθείς και προβληματιστείς για όλα όσα ζεις και επιλέγεις να ζήσεις, είναι ότι οι ενοχές ξεκινάνε από αυτό που θα περίμεναν ή περιμένουν να δουν οι άλλοι από σένα. Μη παραπλανάσαι από τις ανάγκες των ανθρώπων για υπερβολική ανάγκη για συντροφιά και συμπαράσταση, για παρηγοριά και απαίτηση ταύτισης απόψεων. Αυτό δημιουργείται από τη λανθάνουσα κατάσταση να μην αντέχουμε τον εαυτό μας στη μοναξιά μας, να μην εκτιμάμε τη μοναδικότητα και την σημαντικότητα μας! Είναι σκληρό, εγωιστικό, θα ισχυριστεί κάποιος ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις απαιτούν αμοιβαίες υποχωρήσεις αλλά σε όλα αυτά η μόνη απάντηση είναι μια ερώτηση … «Γιατί;» Και η μοναδική και δίκαιη απάντηση σε όλα αυτά είναι προσδοκίες, προσδοκίες, προσδοκίες!!!

Γιατί; Γιατί να έχεις προσδοκίες από τον άλλον; Γιατί να περιμένεις πάντα κάτι να το κάνω όπως επιλέγεις εσύ να το κάνεις; Γιατί προσπαθείς να καταργήσεις το δικό μου παράξενο, ιδιόρρυθμο, παράλογο, διαφορετικό κόσμο και εαυτό και να δημιουργήσεις ένα δικό σου αντίγραφο; Μπορεί αυτά που μου λες να υπερασπιστείς ότι είναι μια κοινή αποδοχή, μια γενική επιλογή, δε νομίζω όμως ότι είναι τόσο απλά τα πράγματα. Έχουμε μάθει να λειτουργούμε ο ένας για τις προσδοκίες του άλλου, να υποτασσόμαστε πολλές φορές σ’ αυτές και μετά να «κάνουμε» τον εαυτό μας να τις πιστέψει σα δικό μας τρόπο ζωής.

Δεν είναι λάθος αλλά δεν είναι η μοναδική επιλογή. Δεν είναι λάθος αν έτσι έχεις μάθει να ζεις και έχεις βρει την προσωρινή σου ηρεμία. Αυτό όμως θα συμβαίνει μέχρι μέσα σου να ανακαλύψεις αυτό που κρύβεις πίσω από χιλιάδες προσδοκίες άλλων που συσσωρεύονται πάνω σου με τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια Αν λοιπόν ο καθένας μας βρίσκει την ισορροπία στη ζωή του μέσα από αυτό είναι ο μοναδικός υπεύθυνος να το επιλέξει και να συνεχίσει να ζει έτσι, όμως αυτό δε μπορεί να το επιβάλλει σε κανέναν άλλον!
Όσο μιλάς και συζητάς, ως άνθρωπος με πολλές αδυναμίες, βρίσκεσαι σε άμυνα μετά από εντάσεις και σφοδρές αντιπαραθέσεις, κυρίως όταν θίγονται τα “πιστεύω” και ο τρόπος ζωής σου. Σίγουρα νιώθεις να σε κατακλύζουν σκέψεις από πράγματα που βλέπεις σε άλλους για τα οποία έχεις μιαν άλλη άποψη, αυτά όμως ποτέ δε θα έπρεπε να συσσωρεύονται μέσα σου, δεν θα ‘πρεπε να νιώθεις την παραμικρή επιθυμία, ανάγκη ή παρότρυνση να τα εκφράσεις, γιατί απλά την ώρα που βλέπεις κάτι το οποίο δε σου αρέσει ή διαφωνείς η ανταπόκριση της σκέψης σου θα ‘πρεπε να είναι «είναι επιλογή τους να το κάνουν όπως κρίνουν και θέλουν» Ενώ όταν αφορά εσένα ίσως πιο εύκολα το λες και το πιστεύεις, «ότι αυτή είναι η δομή της ζωής μου και αυτός ο τρόπος έκφρασής μου, η δική μου επιλογή!». Είναι μια περισσότερο απλή λογική αυτή. Δε προσπαθούμε να πείσουμε κανέναν ότι αυτό που κάνουμε είναι σωστό, ούτε καν να υπερασπιστούμε ότι αυτό που κάνουμε είναι σωστό για μας! Απλά

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ (2ο ΜΕΡΟΣ)

Ένα μεγάλο θέμα, που είναι κυρίαρχο στις διαπροσωπικές σχέσεις με τους ανθρώπους που συνυπάρχουμε. Ένα θέμα που μπορεί να επεκταθεί σε πολλά επίπεδα συμπεριφοράς και εσωτερικών προβληματισμών και αναζητήσεων και μπορεί να πάει την άκρη του νήματος μακρύτερα από αυτό που νομίζουμε αρχικά. Το θέμα των προσδοκιών και επιλογών διαλέγω για μια ακόμα φορά μέσα από μια άλλη οπτική, μέσα από μια επέκταση της διαδρομής του νήματος.
Αναρωτιόμαστε πολλές φορές για τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά και για τον εαυτό μας όταν έχουμε επιλέξει μια ουσιαστική οδό αυτοκριτικής, αν πραγματικά μπορούν να αλλάξουν ή όχι σε επίπεδο συμπεριφοράς, αρχών και αξιών, πιστεύω και κρίσης. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αλλάξει ουσιαστικά μόνο μια φορά στη ζωή του. Αυτό συμβαίνει ως πραγματική αλλαγή από τον άνθρωπο που απλά είναι στον άνθρωπο που θέλει να είναι. Ακούγεται πολύ απλό αλλά είναι πολύ περιεκτικό. Αυτό το «θέλει να είναι» περιλαμβάνει επιλογές, ηρεμία, συγκέντρωση μόνο στη προσωπική ζωή, όχι επιβολή εξουσίας στους άλλους, όχι διάθεση αλλαγής των άλλων, όχι ψάξιμο ευθυνών στους άλλους..

Όταν είμαι αυτό που θέλω και αποδέχομαι ό,τι πραγματικά με αντιπροσωπεύει, κοιτώ μέσα μου και κοιτώ τον άλλον σαν έναν άνθρωπο πραγματικά μοναδικό να κάνει και να πει ότι θέλει, όπως το θέλει, όσο και αυτό να είναι ενάντια στα δικά μου πιστεύω. Μόνο τότε είμαι πραγματικά ευτυχισμένος! Όταν ζω και η ζωή μου κοιμάται, ξυπνάει, λυπάται και χαίρεται και αυτό πρώτα αναβλύζει από μένα τον ίδιο και μετά αποκτά μιαν άλλη υπόσταση και μια διεύρυνση όταν συνδυάζεται με τον συνάνθρωπό μου. Ίσως αυτά να λέμε εύκολα ότι τα ξέρουμε, ίσως πραγματικά να τα ξέρουμε, όμως την πράξη τους στη ζωή μας την αντικρίζουμε; Πιστεύουμε και μπορούμε να μεταδώσουμε στους άλλους γύρω μας ότι σ’ αυτή τη ζωή έχουν την πραγματική ελευθερία να πιστέψουν πόσο ξεχωριστοί και σημαντικοί είναι; Ότι μόνο με αυτή την πίστη μπορούν να λύσουν το οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο τους πρόβλημα;

Συνειδητοποιώντας όλοι ότι πολλές φορές μας ενοχλούν οι συμπεριφορές και οι αποφάσεις των άλλων, θα πρέπει να στραφούμε μέσα μας και να αναρωτηθούμε το γιατί. Επιφανειακές δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε χίλιες, όσες και οι ατέλειωτες προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους,, γιατί απλά ατέλειωτες είναι και οι διαφορές μας μαζί τους, ατέλειωτη η μοναδικότητα μας, που δε μπορεί να ταυτιστεί με κανέναν! Πρέπει να αναρωτηθούμε μέσα μας, βαθιά, τι θέλουμε να ικανοποιήσουμε; Μήπως τις προσδοκίες μας ο άλλος να εναρμονιστεί με τα δικά μας θέλω ;!
Κάπου εκεί ξεκινάει ο φαύλος κύκλος των σχέσεων! Εκεί αρπάζει ο άλλος το μπαλάκι που του ρίχνουμε για το πόσο καχύποπτοι είμαστε απέναντι του, πόσο κρατάμε τσίλιες και παρατηρούμε την επόμενη κίνησή του, αν θα μας ικανοποιήσει ή θα μας απογοητεύσει! Εκεί αρπάζει το μπαλάκι που του ρίχνουμε, τα έμμεσα μηνύματα που στέλνουμε, ότι δε σεβόμαστε την ελευθερία να επιλέξει να είναι αυτός που θέλει !
Λανθασμένα και εγωιστικά, όσο και να μοιάζει αντιφατικό, υποστηρίζουμε ότι το να περιμένουμε από κάποιον κάτι ή να το επιδιώκουμε ή να το επιζητάμε είναι κατά κάποιον τρόπο έκφραση αγάπης και ενδιαφέροντος. Δυστυχώς όμως, αυτές οι σκέψεις μας οδηγούνε κάπου στα ίδια γιατί. Γιατί πρέπει να το εκφράσω με τον τρόπο που επιλέγεις εσύ να το κάνεις ; Ή τον τρόπο που για σένα θα είναι επιβεβαίωση. Γιατί να ζητώ, να περιμένω και να πράττω τελικά συγκεκριμένα πράγματα, πεπατημένες οδούς και τρόπους έκφρασης, που απλά έχουν κυριαρχήσει και πολλές φορές μας βάζουν σε καλούπια και ασυνείδητα δε μας επιτρέπουν να «σκαρφιστούμε» ιδέες που θα δημιουργήσουμε μέσα μας και θα εκφράζονται σε διαφορετικό τόπο, χρόνο, με δικό μας τρόπο και πρακτική.
Η ζωή μας δεν λειτουργεί δημιουργώντας προσδοκίες. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε πραγματικά ελεύθεροι από κάθε σκέψη που μας οδηγεί μακριά από τον εαυτό μας και μια πραγματικά δυνατή σχέση αγάπης με τον άλλον!
Ο δρόμος όμως της συνειδητοποίησης του λάθους που κάνουμε, εμπλεκόμενοι στις προσδοκίες, εμπεριέχει μια υπόγεια παγίδα. Αρχικά νιώθεις πως είναι πιεστικό ο άλλος συνεχώς να σε κάνει να επωμίζεσαι ότι σου προσφέρει ή περιμένει από σένα. Είναι ακόμα χειρότερο όταν αυτό γίνετε έμμεσα. Μπορεί όμως μέσα σου να βασίζεσαι στο ότι τελικά σκέφτηκες και συνειδητοποίησες μόνο ότι είχε να κάνει με το προσωπικό σου συμφέρον και όχι με τον πραγματικό σου εαυτό! Επέλεξες να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου και να του δώσεις τον αέρα της αλλαγής, όχι επειδή πιστεύεις ότι οι άλλοι βρίσκονται σε ένα φαύλο κύκλο ματαιωμένων και αναμενόμενων προσδοκιών, αλλά επειδή βγάζεις επιδέξια τον εαυτό σου έξω από μια κατάσταση που απαιτεί πολύ δουλειά για σένα, οπότε την απορρίπτεις. Είναι η συνειδητοποίηση ότι και εσύ συμμετέχεις στον ίδιο κύκλο! Τη δουλειά δεν την έκανες μέσα σου, αλλά για τους άλλους. Προσπάθησες να ορίσεις την ψυχοσύνθεσή τους, τη συμπεριφορά τους, τα κατάλοιπα και τις επιρροές τους. Εσύ τι έκανες για σένα ; Το πρώτο σου βήμα να απενοχοποιηθείς και να πεις ότι «εγώ κάνω τις επιλογές και τις κινήσεις μου και εσείς αφού αυτό επιθυμείται, πράξτε το εφόσον είναι οι δικές σας επιλογές», είναι κάτι καλό αλλά με την προϋπόθεση να καταλήξεις να το κάνεις γιατί πιστεύεις πραγματικά στις επιλογές που είναι ελεύθερος να κάνει ο καθένας, και όχι γιατί κρύβεις ένα θυμό και τραβιέσαι με αυτή την τακτική μακριά από τον άλλον, γιατί απλά δε σου μοιάζει!

Ο χορός των προσδοκιών έχει και μια ακόμα εφαρμογή. Εκεί που συζητάμε και ανταλλάσσουμε απόψεις με τους ανθρώπους γύρω μας. Εκεί που καλούμαστε να εκφράζουμε τις απόψεις μας και μερικές φορές, περισσότερο εύκολα από όσο πρέπει, να βγάζουμε συμπεράσματα, να προτείνουμε λύσεις και τακτικές σε προβλήματα άλλων. Και έρχονται φορές που ό,τι προτείναμε, προσφέραμε ή κάναμε για κάποιον άλλον πραγματοποιείται, υιοθετείται ή εφαρμόζεται. Έρχομαι λοιπόν εδώ να τονίσω την ψευδαίσθηση που δημιουργείται ότι “εμείς που προτείναμε κάτι σε κάποιον είμαστε εγωιστικά υπεύθυνοι όταν αυτός το πράττει και το ακολουθεί.” Κάτι τέτοιο εκφράζεται με τις γνωστές φράσεις που εύκολα τις λέμε και εύκολα μας εκνευρίζουν όταν τις ακούμε από τους άλλους, «Είδες που σου τα’ λεγα;» ή «Τελικά έγινε ή έκανες όπως σου το’ χα πει εγώ», και πολλά παρόμοια!

Αν λοιπόν ο άλλος δεν το πίστευε μέσα του και δεν έβρισκε τα δικά του κίνητρα και πιστεύω να πραγματοποιήσει ό,τι εσύ πρότεινες, τότε να είσαι σίγουρος, ότι θα έπεφτε στο κενό! Η βοήθεια στον άλλον με την έννοια ότι «είμαι εγώ ο υπεύθυνος για το α η β πράγμα στη ζωή σου, επειδή σε ώθησα να το κανείς» δεν υφίσταται! Βοήθεια είναι να «είμαι εδώ για να σε προβληματίσω, να σε οδηγήσω να σκεφτείς κάτι που δε σκέφτηκες, αλλά οι αποφάσεις, οι ενέργειες, τα συμπεράσματα, οι κινήσεις σου, είναι δικές σου επιλογές που για να διατηρηθούν σε μάκρος χρόνου πρέπει να τις αναζητήσεις, να τις βρεις, να τις πιστέψεις και να τις υποστηρίξεις μέσα σου!» Γι’ αυτό όλος ο κόσμος αναζητά σε λόγια και τακτικές να βρει λύσεις στα προβλήματα του, γιατί απλά δε πιστεύει ότι όλες οι λύσεις ξεκινάνε από την πίστη στο μοναδικό μας εαυτό και ότι κάθε επιλογή και κίνηση που κάνουμε οφείλετε μόνο σε μας και σε κανέναν άλλον και ο κάθε ένας προβληματισμός από εξωτερικούς παράγοντες είναι μόνο αυτό, μια σκέψη, που πρέπει να σε πάει παραπέρα στην δική σου μοναδική σκέψη!

Οι προσδοκίες ύπουλα κρύβονται και στις κάθε λογής επιθετικές αντιδράσεις μας. Ο τρόπος που αντιδρούμε πολλές φορές είναι λανθάνουσες καταστάσεις μέσα μας, όμως είναι παράλληλα μια δική μας επιλογή! Οπότε λοιπόν με τη συνειδητοποίηση τους, επιλογή θα πρέπει να αποτελέσει και ο τρόπος να τις αποβάλλουμε, δίνοντας τους όμως οριστικό εξιτήριο από τον εαυτό μας και όχι να αναπτύσσουμε αντισώματα ανοίγοντας μια θέση για να ξαναδημιουργούνται και να αποθηκεύονται με μεγαλύτερες αντοχές και πιο εύκολες πρακτικές έκφρασης!

Ναι, πρέπει να εκφράζουμε το θυμό μας, αλλά ταυτόχρονα να βρίσκουμε τη ρίζα του και να την καταπολεμάμε! Υπάρχει η θεωρία ότι μια άσχημη αντίδραση, ο θύμος, τα νεύρα και ο καυγάς είναι η απλή ύπαρξη μιας δύσκολης κατάστασης που πρέπει να βγάλουμε από μέσα μας για να ηρεμήσουμε, να αποβάλλουμε τα απωθημένα μας και … πάλι από την αρχή ! Αυτό είναι το αρχικό στάδιο, ένα πολύ αρχικό στάδιο! Παρατήρησε γιατί θυμώνεις, γιατί αντιδράς, γιατί καυγαδίζεις; Μήπως πίσω από όλα αυτά κρύβεται και εδώ μια καμουφλαρισμένη προσδοκία; Μια καταπιεσμένη επιλογή; Ένας τρόπος να πεις έμμεσα αυτό που φοβάσαι να παραδεχθείς ξεκάθαρα, «δε σου μοιάζω» ή «θέλω να μου μοιάσεις»;

Ο μόνος πραγματικός θυμός με υπόσταση, που σε βάθος χρόνου πρέπει να παραμένει, και ο μοναδικός δικαιολογημένος θυμός στη συμπεριφορά ενός ανθρώπου, είναι ο θυμός που ξεκινά από τη στέρηση της ίδιας του της ελευθερίας να επιλέγει …… το οτιδήποτε!